WK/EK 100km 2011

Het is 2 uur 's middags op 11 september 2011. Ik zit in een internetcafe op de luchthaven van Schiphol. Exact tien jaar geleden was ik op weg naar Boston toen de piloot ergens boven Engeland rechtsomkeer maakte. Vandaag zal ik opnieuw op een vliegtuig zitten, ditmaal op weg naar Johannesburg. Gisteren liep ik de 100km van Winschoten. Gisteren won ik zilver op het Europees kampioenschap ultralopen! Ik hou dit verslag noodgedwongen kort, want ik heb niet veel tijd en de internetverbinding is duur.

Het was warm, zo'n 26 graden, en vochtig. Niet echt ideale omstandigheden om een snelle 100km tijd neer te zetten. Toch vloog de Italiaanse topfavoriet Giorgio Calcaterra onmiddellijk na het startschot als een pijl uit een boog weg van de concurrentie, met de Zweedse tweevoudige zilveren medaillewinnaar Jonas Buud als eerste achtervolger. Ik nestelde me in een 12de positie, lopend aan een constant tempo van net onder de 4 minuten per kilometer. Beoogde eindtijd: 6h40'. Ik dronk in de aanvangsfase uitsluitend water. Alles verliep voorspoedig tot ik na 30km een licht hongergevoel voelde opkomen. Op de bevoorradingspost van de wedstrijdorganisatie had ik peperkoek zien liggen en daar had ik op dat moment echt wel trek in. Ik had ervan moeten afblijven, want minder dan 5km later voelde ik het al op mijn darmen slaan. De volgende 20km moest ik 5 keer naar het toilet, en verloor ettelijke minuten tijd. Na 55km was het ergste leed geleden en tijdens de rest van de wedstrijd hield mijn buik zich min of meer koest.

Na 50km schakelde ik over van water op sportdrank. Ik had twee soorten flesjes klaargemaakt, gelabeld 'A' (verdund) en 'B' (geconcentreerd). Tijdens de hele wedstrijd dronk ik slechts 1 flesje 'B', en moest daar onmiddellijk van kotsen. Op 70, 80, en 90km gebruikte ik ook een op water gebaseerde energie-gel. Dat verteerde ik ook goed. De benen voelden nog steeds goed aan (zoals altijd) en door letterlijk tientallen liters water over mijn hoofd te gieten bleef ik relatief koel. De laatste 30km viel de ene na de andere concurrent voor me weg. Zuidafrikanen, Japanners, Spanjaarden, allen bekochten ze hun te hoge aanvangstempo. Meer dan 40% van de deelnemers haalde de einduitslag niet. Na 85km haalde ik Jonas Buud in. Er werd me verteld dat ik de tweede Europeaan in de wedstrijd was, ver na de ongenaakbare Calcaterra, die onbedreigd naar zijn tweede wereldtitel liep in een onvoorstelbare 6h27'. De laatste 20km nam ik geen onnodige risico's en controleerde ik mijn tempo. Achteraf gezien had er misschien wel wat meer in gezeten, want de twee Amerikanen voor me (Michael Wardian en Andrew Henshaw) verloren snel terrein. Henshaw had krampen 'tot achter zijn oren'.

Ik finishte in 6h47'01", een nieuw persoonlijk record. Gezien de zwoele temperaturen en de buikproblemen al bij al een uitstekende prestatie. Die 6h40' lopen we wel op een andere keer. Bijna werd ik nog gediskwalificeerd omdat ik bij de dopingcontrole (mijn eerste!) geen identiteitsdocumenten kon voorleggen. Die lagen 25km verder op mijn hotelkamer. Gelukkig getroostte onze onvolprezen bondscoach-ad-interim Luc De Jaeger-Braet zich de moeite om ze voor mij te gaan halen. Luc, en assistent-bondscoach Conny Braeckman verdienen trouwens een dikke pluim voor de wijze waarop ze zich van de stresserende job van de bevoorrading hebben gekweten. Ik wil ook de rest van de Belgische atleten, en hun begeleiders/echtgenotes bedanken voor de fantastische sfeer die er rond de ploeg hing. Misschien heeft niet iedereen zijn dromen en ambities volledig kunnen waarmaken, maar op de manier waarop allen tot het uiterste zijn gegaan om er in moeilijke omstandigheden het beste van te maken kunnen we alleen maar trots zijn. Bovendien opent onze vierde plaats op het EK ploegenklassement perspectieven voor de toekomst. The future looks bright!

Op het EK podium met Giorgio Calcaterra (goud) en Jonas Buud (brons)