Nochtans begon de wedstrijd voorspoedig. De eerste kilometers gingen voornamelijk bergaf (5km in 19', 10km in 38'30"), en daarna hield ik schier moeiteloos een tempo van 4'/km vast over een heuvelachtig parcours. De gebruikelijke verveling tijdens de eerste helft van de wedstrijd viel ditmaal goed mee dankzij de prachtige landschappen, kastelen en pittoreske dorpjes van de Périgord. Het marathonpunt passeerde ik in 2h46' en op 50km kwam ik door in 3h18'. Telkens met de Spanjaard Requejo als een dood gewicht in mijn zog, maar dat stoorde me niet. Op het keerpunt in Sarlat nam ik mijn eerste gelletje en kon de wedstrijd echt beginnen. We zagen de twee koplopers Cuevas en Jimenez (jawel, ook twee Spanjaarden) minder dan twee minuten voor ons uit lopen. De volgende 15km legde ik opnieuw keurig binnen het uur af, ondanks een paar steile klimmetjes.
Maar toen sloeg het noodlot toe. Op het 65km-punt vond ik mijn broodnodige drank- en energierantsoen niet terug! Toen ik bij het 70km-station aankwam voelde ik me al danig verzwakt, en rond het 75km punt kwam ik voor het eerst de Man met de Hamer tegen. Over de volgende 25km ontspon zich een dramatisch gevecht tussen mezelf, de eveneens verzwakkende Requejo en de voornoemde Man met de Hamer. Ik voelde me afwisselend ontiegelijk zwak (vóór een bevoorradingspost) en dan weer sterk (ná een bevoorradingspost). Kortom, 5km was voor mij een te grote afstand tussen de bevoorradingsposten in dit vergevorderd stadium van de wedstrijd, vooral omdat er geen fietsbegeleiding was toegelaten en bondscoach André Mingneau mij dus niet kon/mocht helpen. André drong er bij elke post op aan dat ik extra veel zou drinken maar meer dan één bekertje per keer kreeg ik niet binnen.
Na 90km zag ik uit de achtergrond (voor het eerst sinds het wegvallen van Holovnytsky bij 35km) een achtervolger opduiken. Dat gaf me een plotse adrenalinestoot die me de volgende 5km opnieuw naar de tweede positie bracht. De achtervolger bleek iemand uit de open wedstrijd (mét fietsbegeleider, de bofkont!). Na 96km verkocht de Man met de Hamer me een laatste oplawaai, zag ik letterlijk sterretjes en begon ei zo na te zwalpen. Nog nooit meegemaakt. Gelukkig was er na 97,1km nog een laatste bevoorradingspost en na een flinke slok water kwam ik terug bij mijn positieven. Helaas was het kalf toen al verdronken en hadden Requejo en de Fransman Michaël Boch me inmiddels ingehaald. Waardoor ik dus net naast het EK podium finishte, een grote ontgoocheling en een gemiste kans.
Om met een positieve noot te eindigen ben ik wel blij dat mijn benen niet het minste probleem hadden met het 4'/km tempo, dat ik me nooit misselijk heb gevoeld en dat ik na een afwezigheid van bijna twee jaar onmiddellijk weer een 100km wedstrijd in minder dan 7h heb voltooid. Bovendien deden mijn Belgische teamgenoten (met uitzondering van de geblesseerde Gert Mertens) het allemaal uitstekend. Yves, Gino, Johan en Wouter kwamen allemaal op een zakdoek van elkaar binnen tussen de 7h37' en 7h48'. Vooral de persoonlijke records van Yves en Wouter doen het beste verhopen voor de toekomst. We hebben alvast afgesproken binnen twee maanden in Torhout. Want daar ik heb nog een eitje te pellen met het 100km monster (famous last words!)
 |
| Vloeibaar goud |
