tag:blogger.com,1999:blog-56728327592729463872024-02-19T00:08:22.822-08:00Pieter VermeeschLoopblog van Pieter VermeeschUnknownnoreply@blogger.comBlogger19125tag:blogger.com,1999:blog-5672832759272946387.post-39140612805255512222018-02-03T10:21:00.000-08:002018-02-07T12:59:39.881-08:00Suffolk & EssexIn 2014 hield de 100km wedstrijd van Torhout (de "Nacht van Vlaanderen") het na 33 edities voor bekeken. Buurtbewonders klaagden over de wegomleidingen en de logistiek van het grootschalige evenement bleek niet meer betaalbaar. En zo bezweek een ultraloopmonument onder zijn eigen gewicht. Ook elders staat de wegatletiek onder druk. De befaamde Run van Winschoten kroop andermaal door het oog van de naald wegens een acuut gebrek aan vrijwilligers. De gouden jaren van het ultralopen liggen misschien achter ons en de toekomst is aan de kleinschalige organisaties. Want eigenlijk heb je niet veel nodig om een wedstrijd te organiseren. Een startlijn, een finishlijn en een klok volstaan. Zoals tijdens de Flitch Way 100k wedstrijd in Essex bijvoorbeeld. Dat is een wedstrijd die door een team van twee personen wordt georganiseerd voor ultralopers die zich wensen te kwalificeren voor de Spartathlon. Voor £25 inschrijvingsgeld krijgen de deelnemers er een officieel opgemeten parcours aangeboden, een tentje met drank en koekjes, en een handmatige tijdsopname. Geen medailles, geen prijzen, geen finishers t-shirt, geen onzin. Ik nam vorig jaar voor het eerst deel aan deze wedstrijd. Maar dat was geen onverdeeld succes (8h59', kreun) en dus niet de moeite waard om veel woorden aan vuil te maken! Ik was echter gecharmeerd door deze kleinschalige organisatie op slechts een uurtje rijden van mijn huis, en vastbesloten om hier later weer terug te komen.<br />
<br />
Er bestaan talloze kleinschalige wedstrijden in Engeland, waaronder bijvoorbeeld de wekelijkse 'Parkrun' evenementen. Dat zijn gratis loopwedstrijden van 5 km die elke zaterdagochtend worden georganiseerd over het ganse land. In plaats van een startnummer loopt men met een herbruikbare streepjescode die thuis wordt uitgeprint en aan de finish wordt ingescand. In 2017 deed ik regelmatig mee aan de 'Panshanger' Parkrun op zo'n 12 km lopen afstand van huis. De combinatie van een extensieve 12 km duurloop gevolgd door een intensieve 5 km Parkrun wedstrijd en een trage 12 km duurloop vormt een pittige en gevarieerde training! Naast de Parkruns (die ik, bij gebrek aan tegenstand, allemaal won) liep ik ook drie 'echte' wedstrijden in 2017. De reeds besproken Flitch Way 100k, de marathon van Londen en een trailwedstrijd in Suffolk. De laatste twee wedstrijden liep ik op de surfschoentjes die ik al een paar jaar gebruik om mee te trainen. Daar begon ik mee in 2012, in een wanhoopspoging om van een mysterieuze heupblessure af te raken. Die blessure verdween inderdaad, maar het kostte me jaren om mijn voeten en achillespezen aan te sterken. In Londen deden mijn voeten pijn na 30 km waardoor ik veel tijd verloor (finish: 2h38'). In Suffolk gleed ik herhaaldelijk weg op de soms spekgladde ondergrond, maar won toch gemakkelijk in een nieuw parcoursrecord (3h54' voor 53 km). Het klinkt misschien belachelijk om op surfschoentjes te lopen en het ziet er ook redelijk idioot uit, maar eigenlijk past het goed bij mijn loopfilosofie. Geen hartslagmeter, geen trainer, geen sportvoeding, geen dure schoenen. Weg met de commercie!<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-_fIYFUcisNnwnZ2YmmeGVWCG1k5LTYkupVAtkSOKbmpD6lDbHdN8QDE9ITwbd_BG5sX7CzQwBnppVRXs6C3qxtmrleacBO5WNkIlEkCHIX9XSXhTBJzth9EF9F0DYz86CzBfFjnrY0o/s1600/phcw-cts17-18-suffolk_1984.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1068" data-original-width="1600" height="267" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-_fIYFUcisNnwnZ2YmmeGVWCG1k5LTYkupVAtkSOKbmpD6lDbHdN8QDE9ITwbd_BG5sX7CzQwBnppVRXs6C3qxtmrleacBO5WNkIlEkCHIX9XSXhTBJzth9EF9F0DYz86CzBfFjnrY0o/s400/phcw-cts17-18-suffolk_1984.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Op het strand van Suffolk.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
En zo stond ik op 28 januari terug aan de start van de Flitch Way 100k wedstrijd met mijn onnozele schoentjes van £10. De vorige weken voelde ik me niet bijster fit en daarom had ik een bijzonder wedstrijdplannetje bedacht. Ik zou de eerste 50 km aan een stevig tempo doorlopen om halverwege koste wat het kost in 3h40' door te komen. In geval van vermoeidheid zou ik er dan de brui aan geven en de Flitch Way als een goede duurtraining beschouwen. Maar indien ik me nog relatief fris zou voelen, dan kon ik me veroorloven om de tweede helft 40' trager te lopen dan de eerste, en toch nog onder de 8 uur te finishen. We vertrokken om 7 uur 's morgens met 15 lopers voor het eerste van tien rondjes heen en terug over een grindpad. Het parcours was vlak behalve twee steile bruggen die we dus elk twintig keer over moesten. Hoe verder de wedstrijd vorderde, hoe hoger die bruggen leken! De eerste twee ronden vertoefde ik in het gezelschap van Ian Hammett (die vorig jaar de Spartathlon uitliep in 28 uur) en Alastair Higgins (die helemaal uit Ierland was overgevlogen om zich te kwalificeren voor de Spartathlon van dit jaar). Mijn plannetje indachtig legde ik de rondjes af in exact 42 minuten, op schema om de eerste 50 km af te leggen in 3h40'. Als ik dit 100 km volhield zou ik op 7h20' uitkomen. Enkele jaren geleden had ik dat ongetwijfeld gekund, maar nu maakte ik me geen enkele illusie dat dit zou lukken. Na elke ronde dronk ik een kop warme soep uit de thermos die ik had meegebracht. Na 30 km beloonde ik mezelf met een Mars-reep, na 40 km met een Suzywafel en na 50 km met nog een Mars-reep. Ik kan me niet herinneren ooit zoveel te hebben gegeten tijdens een 100 km wedstrijd, en toch maakte mijn maag geen bezwaar. Vreemd! De eerste 50 km werden in exact 3h40' afgelegd en toch voelde ik me nog behoorlijk fris. Ik had dus geen keuze en moest verder lopen. Qua aanvoelen bleef ik er een mooi tempo op na houden, maar mijn chronometer sprak dat tegen en toonde een ontegensprekelijk verval aan. Van 42' per ronde ging het naar 48' en 50'. Na 70 km verwisselde ik van schoenen en ging het nóg trager: 54' per ronde! Toch voelde ik me nooit ongerust en had er alle vertrouwen in dat ik onder de beoogde 8 uur zou finishen. Wat uiteindelijk ook lukte met een eindtijd van 7h56'. Misschien een mager beestje vergeleken met een paar jaar geleden, maar toch ben ik erg blij met dit resultaat. Zonder noemenswaardige voorbereiding, in het midden van de winter, op surfschoentjes en met veertig mijlenhoge beklimmingen had ik niet op dit resultaat gerekend. Bovendien heb ik met deze prestatie weer een automatische kwalificatie voor de Spartathlon op zak. Want daar ligt nog wat 'unfinished business' op me te wachten...
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5672832759272946387.post-27206790939353257712015-11-27T03:01:00.002-08:002016-02-27T03:06:13.937-08:00Leicester marathon 2015Het is exact een jaar geleden dat ik met vervroegd looppensioen ging, fysiek en mentaal leeg na desastreuze optredens in Griekenland en Doha. Maar daardoor is de wereld natuurlijk niet gestopt met draaien. In September deden de Belgen het bijvoorbeeld uitstekend op het WK100 km in Winschoten. Mieke Dupont (7h57'!) en Wouter Decock (6h41'!!!) liepen allebei een dik PR en mijn oprechte blijdschap om hun prestatie was sterker dan de ontgoocheling er zelf niet bij te zijn. Wat bewijst dat ik mijn afscheid van de serieuze competitiesport goed verteerd heb. Ook binnen de eigen familie is de opvolging verzekerd, door niemand minder dan... mijn moeder! Zij liep in Eindhoven immers een nieuw Belgisch marathonrecord in de categorie V65, met een prachtige tijd van 3h42'!<br />
<br />
Ondertussen bleef ik zelf ook rustig verder joggen, zo'n 80-100km per week. Begin september merkte ik duidelijk beterschap. Na maandenlange slapte voelde ik me eindelijk weer aansterken, ging het tempo geleidelijk weer de hoogte in, en kon ik dat tempo ook langer aanhouden. Ik besloot deel te nemen aan de marathon van Leicester, de curryhoofdstad van Engeland.<br />
<br />
De eerste 10km (34') van de wedstrijd liet ik me meezuigen met de halve marathon. Daarna splitste de marathon zich af en dra bevond ik me in een groepje van drie, het uiteindelijke podium. Het zonnetje scheen, het Engelse landschap golfde en de kilometers vlogen voorbij. Halverwege (76') waren we nog met zijn tweëen, een zekere Matthew Lalor en Pieperdepiep. Lalor maakte een sterke indruk en liep de hele tijd op kop. Ik was al blij dat ik mijn wagonnetje bij hem kon aanhaken. Ik bleef wieltjeszuigen tot aan 32km, en toen moest ik de trein laten gaan door een combinatie van vermoeidheid en dorst. In Leicester werd het water immers, zoals in veel loopwedstrijden, in plastieken bekertjes geserveerd, en daar valt aan hoge snelheid niet uit te drinken. Papieren bekertjes zijn natuurlijk veel beter, want die kun je tot een tuit vouwen teneinde minder te morsen. En papier is ook beter voor het milieu.<br />
<br />
De laatste 10 km waren minder plezant. In het centrum van Leicester zat het parcours vol scherpe bochten en de laatste kilometer ging stijl bergop. Uiteindelijk verloor ik nog bijna vier minuten op Lalor en finishte al kotsend (gelletje genomen!) in een tijd van 2h38'06". Aan mijn tweede plaats was een geldprijs verbonden van £30. Als we daar het inschrijvingsgeld van aftrekken (£28) dan heb ik dus een winst gemaakt van niet minder dan twee pond sterling. <i>Hell yeah</i>! 2h38' is een tijd van mossel nog vis maar gezien de miserie van het afgelopen jaar en de omstandigheden van de dag toch ook weer niet al te slecht. Het is in elk geval iets om op verder te bouwen. Volgend jaar gaan we verder op de ingeslagen weg. Ik zit met een paar vage loopplannen in mijn hoofd maar het is voorbarig om daar nu al over te schrijven. Carpe diem!<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPbU-LvADpK0Q5cCHF40iT1w6SpEr_5yRNLzobuYMbYfbpQSc3Gav-q4Ku4GtB-p1Gv9IQcudUTVACa0tlrflo5Y4f9YKHpS0tPAi0JDJ_oandpfY-NEdwuaLIP0DyRteQi6CEdrOODP8/s1600/mama.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPbU-LvADpK0Q5cCHF40iT1w6SpEr_5yRNLzobuYMbYfbpQSc3Gav-q4Ku4GtB-p1Gv9IQcudUTVACa0tlrflo5Y4f9YKHpS0tPAi0JDJ_oandpfY-NEdwuaLIP0DyRteQi6CEdrOODP8/s320/mama.JPG" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mama in de Zeewacht!</td></tr>
</tbody></table>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5672832759272946387.post-2300404932090728242015-04-06T15:00:00.000-07:002015-04-14T15:11:44.202-07:00Welwyn HalfTwee jaar na mijn memorabele overwinning in de Zestig van Texel was ik er helaas niet bij om De Schoen Van Knip te verdedigen. Na de miserie van afgelopen jaar heb ik me aan de belofte gehouden om het rustiger aan te doen. Aanvankelijk was dat nogal lastig. Wanneer je zo lang gewoon bent geweest om elk jaar nog meer en nog beter te lopen, dan is het moeilijk om terug te schakelen en te aanvaarden dat de beste dagen achter je liggen. Maar ook dat gaat voorbij en na een paar maanden ondervond ik toch vooral voordelen van een lichter trainingsregime. Eens lekker kunnen uitslapen tot 7 uur 's morgens, dat was lang geleden! De timing was ook goed omdat mijn echtgenote na een pauze van 10 jaar opnieuw zelf begon te lopen. Zij doet nu haar lange duurlopen op mijn rustdagen. "Elk nadeel heb zijn voordeel". Na Sparta en Qatar heb ik me ook eens van top tot teen laten onderzoeken en daarbij is niets abnormaals gevonden. Enerzijds is dat natuurlijk goed nieuws, maar anderzijds blijf ik toch met de nodige vraagtekens zitten, want de conditie is nog steeds niet bijster goed. <i>Oh well</i>...<br />
<br />
Waar waren we gebleven? O ja Texel dus. Ik reisde niet af naar de Waddeneilanden maar ik droeg wel mijn Texel t-shirt tijdens de halve marathon van Welwyn. Ja dat hebt u goed gelezen: een HALVE marathon. Mijn eerste dan nog ook, want behalve de 10 miles van De Haan meed ik de korte afstanden vroeger altijd als de pest. Maar ja, vrouwlief drong nogal aan om nog eens samen een wedstrijdje te lopen en bovendien viel er een geldprijs mee te verdienen, wat een grote zeldzaamheid is hier in Engeland. En zo kwam het dus dat ik op 22 maart aan de start stond van mijn allereerste halve marathon, met een redelijk povere conditie plus de algemene verwachting van stads- en clubgenoten dat ik met de vingers in de neus zou winnen. <i>Noblesse oblige</i>, en dus ging ik er algauw alleen vandoor, met alleen een zeker Tim Lawrence in mijn kielzog. Al snel herinnerde ik me waarom ik altijd een broertje dood heb gehad aan korte wedstrijden. Wat een nerveuze bedoening zijn die toch! Terwijl je in (ultra)marathons gewoon het moment afwacht waarop je moe wordt, krijg je in een korte wedstrijd nooit de kans om eens rustig te ademen. Aanvankelijk liep ik nog redelijk vlot uit op mijn dichtste tegenstander, maar na half koers begon ik het tekort aan conditie toch te voelen en uiteindelijk werd het nog redelijk spannend om alsnog als winnaar te finishen, in een tijd van 1h15'56". Een mager beestje vergeleken mijn vroegere prestaties, maar gezien mijn gebrek aan training en het niet al te gemakkelijke parcours ben ik er best wel tevreden mee. Bovendien kwam Jianmei een halfuurtje later binnen in een puike 1h48' wat bijlange niet slecht is na slechts een paar weken training. Ten slotte leverde de overwinning me nog £150 op ook. En zo werd het toch nog een leuke dag.
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrZxJIZrBR-FJrVfLlFwcq_KI3EZGnnutXBBiZ8wvgpx1v6uVkOBhaP6rHIpy0XafJcibDGl0C4cNevHNm9XGfHUfTeIS391JVT3jIH1u4gVEN9e8I-NcLuQ8G993tAYkV6a0C1voFf9k/s1600/WelwynHalf.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrZxJIZrBR-FJrVfLlFwcq_KI3EZGnnutXBBiZ8wvgpx1v6uVkOBhaP6rHIpy0XafJcibDGl0C4cNevHNm9XGfHUfTeIS391JVT3jIH1u4gVEN9e8I-NcLuQ8G993tAYkV6a0C1voFf9k/s320/WelwynHalf.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bemerk het Zestig van Texel t-shirt!</td></tr>
</tbody></table>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5672832759272946387.post-10999348707061063102014-09-29T10:21:00.000-07:002014-11-28T08:06:44.282-08:00Sparta, Qatar & SchlussIn het begin van mijn ultraloop-carriere kwam ik altijd met de nodige schrik aan de start van een 100km wedstrijd. Ik was bang van de afstand en bang van de te verwachten vermoeidheid en pijn. Met de loop der jaren is die schrik helemaal verdwenen. Maar toen ik op 26 september aan voet van de Akropolis klaarstond om de Spartathlon te lopen was hij weer terug. Ik was bang van wat komen zou, want ik ben al het hele jaar op zoek naar de goede vorm.<br />
<br />
Om 7 uur gingen we van start in een lichte motregen. De eerste 80 km liepen we langs drukke autosnelwegen door de buitenwijken van Athene naar Corinthe. Al snel belandde ik in de buurt van de Duitser Florian Reus en de Italiaan Ivan Cudin, gedeeld tweede vorig jaar en beiden bekend om hun uitstekende wedstrijdindeling. Dat zou later ook blijken want Cudin won de wedstrijd en Reus werd opnieuw tweede, allebei in uitstekende tijden.<br />
<br />
Hoewel Reus en Cudin beiden trage starters zijn en we slechts 11 km/h liepen kon ik het tempo al na een paar tiental kilometers niet meer volgen. Iets later werd ik gepasseerd door de eerste vrouw, Szilvia Lubics. Hoewel ook zij niet de eerste de beste is (drievoudig winnares en parcoursrecordhoudster) was het toch een teken aan de wand dat ik al zo vroeg in de wedstrijd moeite had om boven de 10 km/h te blijven.<br />
<br />
Na 70 km voelde ik me al helemaal leeg, ondanks het feit dat mijn benen geen enkel teken van vermoeidheid toonden (geen wonder gezien het trage tempo) en ook mijn maag zich gedeisd hield. Inmiddels was de bewolking opgeklaard en werd het behoorlijk warm, maar zeker niet ondraaglijk. Na 100 km begon de temperatuur te zakken en na een paar glazen cola voelde ik me iets sterker worden. De hoop om heelhuids in Sparta te raken laaide weer op.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJhkpIIfhenCFxCwhipDYACIMNldHnXX4KT7qljvbZytVukS-nH1rXrBccz6O-zDmqlOJmvBoWMRFOb7c-snRA0fSEl8V3RYOIVIkuf_OefjvvbKQgDLFd8f1hv1WUIXohyphenhyphenlKezaW7etM/s1600/P1010366.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJhkpIIfhenCFxCwhipDYACIMNldHnXX4KT7qljvbZytVukS-nH1rXrBccz6O-zDmqlOJmvBoWMRFOb7c-snRA0fSEl8V3RYOIVIkuf_OefjvvbKQgDLFd8f1hv1WUIXohyphenhyphenlKezaW7etM/s400/P1010366.JPG" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Na 100km</td></tr>
</tbody></table>
Zonder te versnellen begon ik stelselmatig op te schuiven in het klassement tot ik na 130 km op een 27ste plaats liep. Mijn benen voelden alsof ik net 5 km had gejogd, maar ik nog steeds was ik zo zwak als een schotelvod. Bovendien kreeg ik steeds meer moeite om te eten en te drinken. Rond acht uur viel de nacht en begon de klimtocht naar de legendarische Sangas-pas. Na 145 km moest ik wandelen en werd ik ingehaald door een sterke Steven Sleuyter. Na 150 km moest ik overgeven en kon vervolgens weer een tijdje lopen, maar toen ging het licht langzaam maar zeker helemaal uit. Tussen Check Point 46 en 47 begon ik ei zo na te zwalpen en toen besloot ik om er de brui aan te geven.<br />
<br />
Na het Spartathlon-fiasco was ik aanvankelijk van plan om forfait te geven voor het WK 100km in Qatar, maar uiteindelijk kon men me toch overhalen om mee te reizen, in de hoop mijn Belgische ploeggenoten bij te staan tijdens de eerste helft van de wedstrijd. Tijdens de periode tussen Sparta en Qatar verminderde ik mijn trainingslast van 180 km tot 80 km per week en dat was ... zalig! Maar sterker worden deed ik niet, en dus had ik niet veel hoop dat het in Qatar iets zou worden. En dat bleek inderdaad al vanaf de start van de wedstrijd. De eerste twee uur had ik al moeite om een tempo van 4'30"/km aan te houden. Na 40km voelde ik weer een doffe pijn in mijn borstkas opkomen, en na 50km werd ik links en rechts ingehaald door vrouwen en veteranen. Ik deed er alles aan om de wedstrijd uit te lopen maar na 70km kon ik nog nauwelijks wandelen en werd ik verplicht op te geven.<br />
<br />
In mijn ganse carrière als ultraloper gaf ik slechts driemaal op, waarvan tweemaal tijdens mijn laatste twee wedstrijden. Op deze manier heeft het geen zin meer om verder te doen. Misschien is het beter dat ik even stop met ultralopen:<br />
<ol>
<li>Het gebrek aan fitheid dit jaar baart me zorgen. Wellicht is het een teken van mijn lichaam om het rustiger aan te doen.</li>
<li>Het valt me steeds moeilijker om de zware trainingsarbeid te combineren met een voltijdse baan en een gezin. Mijn vrouw is al langer vragende partij om na 15 jaar steeds intensiever ultralopen wat minder egoistisch met mijn tijd om te gaan.</li>
<li>Het is onwaarschijnlijk dat ik mijn prestaties van het verleden nog zal verbeteren. Zes keer Belgisch kampioen, een Europese zilveren medaille, overwinningen in Texel, Torhout, Stein en andere mooie wedstrijden, een Belgisch record en persoonlijke records die ik in het begin van mijn carrière nooit had durven voorspellen. Het is mooi geweest en het is genoeg geweest.</li>
</ol>
In de nabije toekomst is het mijn topprioriteit om erachter te komen wat er scheelt met mijn gezondheid. Dat zal me waarschijnlijk een flinke duit kosten, want in Engeland heeft men weinig sympathie voor '<i>self inflicted injuries</i>'. Maar zelfs in het geval dat ik weer helemaal gezond zou worden ben ik niet van plan om weer even fanatiek aan wedstrijdsport te doen. Ik zou wel ooit graag teruggaan naar Griekenland en de Spartathlon uitlopen. Maar dan doe ik het '<i>op zijn Luc De Jaegers</i>': relatief weinig trainen, fris aan de start komen, supertraag starten, onderweg 'lijken oprapen' en mooi toekomen in Sparta.<br />
<br />
Hoewel ik de afgelopen twee maanden aanmerkelijk minder liep dan in voorbije jaren heb ik er toch meer van genoten. Meer plezier met minder meters. De prestatiedwang en de terreur van de klok laat ik voortaan achterwege. Als dat betekent dat Qatar mijn laatste WK was, dan zij het zo. Op mijn 38ste is eindelijk de te tijd gekomen om te lopen voor mijn plezier en echt te genieten van het lopen. Want dat is en blijft de mooiste sport die er bestaat!<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr7qe-sgGdVb3RLExduUi5og6HAuhohxIavHVh-ntzDMKvmPy5cnRWeOg3nuu36SNrRyJzA-lpu4uHo3bWJMYThMOEnONwzYLq1f49EdXHGn2xGcyID8IdW0aV2is1JK9pE0Zk-x9R16Q/s1600/20141120_152136.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr7qe-sgGdVb3RLExduUi5og6HAuhohxIavHVh-ntzDMKvmPy5cnRWeOg3nuu36SNrRyJzA-lpu4uHo3bWJMYThMOEnONwzYLq1f49EdXHGn2xGcyID8IdW0aV2is1JK9pE0Zk-x9R16Q/s400/20141120_152136.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Laatste WK?</td></tr>
</tbody></table>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5672832759272946387.post-59267726954801359492014-07-06T14:46:00.001-07:002016-02-27T03:12:16.991-08:00BK 100km MaasmechelenNa 34 jaar prachtige edities stierf de legendarische 100km ultraloop van Torhouts Nacht van Vlaanderen een tragische dood. Daarvoor moesten er immers 's nachts een paar straten worden afgesloten en kennelijk vonden enkele buurtbewoners dat een onverdraaglijke overlast. Vreemd genoeg is de lawaaierige Rally van Ieper die een steenworp verder wordt georganiseerd blijkbaar geen problem. De Rally van Ieper kampt ook niet met de financiële problemen waar de Nacht al jaren onder gebukt gaat. Auto's vs lopers: 't is duidelijk waar de prioriteiten van onze maatschappij liggen.<br />
<br />
Genoeg geklaagd. Weg met Torhout, lang leve Maasmechelen, want daar had de onvermoeibare André Mingneau een mooi parcours en een bereidwillig gemeentebestuur gevonden om een Belgische kampioenschap 100km te organiseren. Ik kwam met de nodige twijfels aan de start, en wel om de volgende redenen: <br />
<ol>
<li>In mei deed ik mee aan het Engels kampioenschap in Gravesend. Het eerste uur liep ik samen met mijn vriend Steve Way, maar al snel voelde ik dat het wat te snel ging. Geen wonder, want Steve liep uiteindelijk een fabelachtige tijd van 6h19'. Ondertussen ging met mij van kwaad naar erger en na 99,999km stapte ik uit de wedstrijd. Over misplaatste trots gesproken!</li>
<li>Geinspireerd door Steve en met het oog op de Spartathlon besloot ik om het trainingsregime te verzwaren tot 200-230km per week. Maar toch bleef ik aanmodderen en al mijn trainingstijden bleven 10-20% trager dan vorig jaar.</li>
<li><i>There's a new kid in town</i>. Wouter Decock won eerder dit jaar de 6 Uren van Stein in een uitstekende 85km en leek klaar om de 7h-muur te slopen. Slecht nieuws voor mijn kampioenschapskansen. Goed nieuws voor het Belgische ultralopen. </li>
</ol>
Desalniettemin begon ik vol goede moed aan de 8 rondjes langs de Maas. Het was windstil, een 18-tal graden warm en het miezerde lichtjes. Kortom: ideale omstandigheden voor een ultraloop. Onmiddellijk vormde er zich een groepje van drie: Wouter, ikzelf en Frankie Leus, die de 50km liep. Tot het marathonpunt liepen we broederlijk samen aan een vlak tempo van 4 minuten per kilometer. Toen moest Frankie ons laten gaan en kon de tweestrijd beginnen. Ik voelde me beter dan gevreesd en tot halfweg liepen Wouter en ik meestal naast elkaar en babbelden we over koetjes en kalfjes. Daarna begon de vermoeidheid langzaam op te komen en liet ik Wouter het tempo bepalen. Het was nu een kwestie van afwachten of hij het hoge tempo tot aan de finish kon aanhouden. Indien het antwoord op die vraag "ja" was, dan kon ik de overwinning wel op mijn buik schrijven. En dat was inderdaad het geval. Na 70km brak de elastiek en was Wouter bevrijd van het blok aan zijn been. Hij stoomde onverstoorbaar door naar zijn eerste Belgische titel in een prachtige tijd van 6h54'. Ikzelf was een uur lang de uitputting nabij, verloor 25 minuten op de leider en werd ingehaald door de Hongaar Csaba Polyak. Tijdens de laatste 15km herstelde ik me enigzins en zo kon ik de schade toch nog beperken en finishte als tweede Belg in 7h20'.<br />
<br />
Slechter dan gehoopt, beter dan gevreesd. Bovendien heeft België opeens drie lopers met een A-statuut, want naast Wouter en mezelf (2x vorig jaar) liep ook Mieke Dupont met haar 8h22' de hiervoor vereiste tijd, en dat tijdens haar 100km debuut! Dat belooft dus voor het WK in Doha in december. Hopelijk vind ik tegen dan mijn goede conditie terug, en liefst nog een beetje vroeger, want eind september moet er 2,46 keer zo ver gelopen worden. Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5672832759272946387.post-30395072252736917252014-04-13T13:40:00.004-07:002014-04-16T04:33:59.078-07:00London Marathon 2014Wie het overzicht van mijn marathontijden bekijkt krijgt de indruk dat ik sinds 2011 geen marathon meer heb gelopen. Dat is uiteraard niet het geval, want ik nam de afgelopen jaren deel aan de marathons van Sevilla, Sacramento en Oostende. Maar geen enkele van die wedstrijden liep naar behoren (snelste tijd: 2h38') en ik heb de gewoonte om mijn slechte wedstrijden zo snel mogelijk te vergeten, en rep er dan ook zelden een woord over op deze blog :-)<br />
<br />
Vandaag kreeg ik weer een kans om orde op zaken te stellen tijdens de London Marathon, met een matige maar aanvaardbare 2h27'07" als resultaat. De eerste 10km nestelde ik me in een groepje dat werd gehaasd naar een tijd van 2h15'. Dat is veel te snel voor mij natuurlijk maar toch voelde het tempo (3'12"/km) best wel comfortabel aan (misschien wel omdat het bergaf ging!). Na 9km kreeg ik echter plots te kampen met beangstigende ademhalingsproblemen, waardoor ik het groepje moest laten gaan. Gelukkig verdween het astmatische gevoel een vijftal kilometer later alweer. Toch bleef mijn tempo stelselmatig zakken, hoewel ik me al bij al niet zo slecht voelde. Tussen 15 en 30km heb ik zelfs echt genoten van de fantastische sfeer en de honderdduizenden enthousiaste aanmoedigingen onder het prachtige lentezonnetje.<br />
<br />
Mijn eindtijd is een beetje teleurstellend, want ik had er toch wel op gerekend om zonder veel problemen onder de 2h25' te raken. Anderzijds is het eigenlijk niet te verwonderen dat ik aan snelheid heb ingeboet, vermits ik geen toegang heb tot een atletiekpiste en mijn reguliere trainingsparcours maandenlang overstroomd was. Die 2h19' van drie jaar geleden nemen ze me in elk geval nooit meer af, en ik heb er vrede mee mocht ik die prestatie nooit meer evenaren. Misschien is dit wel het teken om me vanaf nu op de langere afstanden toe te leggen. Zei daar iemand 'Spartatlon'?<br />
<br />
<table class="list-table names"><thead>
<tr><th class="desc" style="text-align: left;">Split</th>
<th class="time" style="text-align: left;">Time</th>
<th class="min_km right opt">min/km</th>
<th class="kmh right opt">km/h</th>
</tr>
</thead>
<tbody>
<tr class=" f-time_01 split">
<td class="desc">5K</td>
<td class="time">00:15:55</td>
<td class="min_km right opt right opt">03:11</td>
<td class="kmh right opt right opt">18.86</td>
</tr>
<tr class="list-highlight f-time_02 split">
<td class="desc">10K</td>
<td class="time">00:32:15</td>
<td class="min_km right opt right opt">03:16</td>
<td class="kmh right opt right opt">18.37</td>
</tr>
<tr class=" f-time_03 split">
<td class="desc">15K</td>
<td class="time">00:49:23</td>
<td class="min_km right opt right opt">03:26</td>
<td class="kmh right opt right opt">17.51</td>
</tr>
<tr class="list-highlight f-time_04 split">
<td class="desc">20K</td>
<td class="time">01:06:29</td>
<td class="min_km right opt right opt">03:26</td>
<td class="kmh right opt right opt">17.53</td>
</tr>
<tr class=" f-time_05 split">
<td class="desc">HALF</td>
<td class="time">01:10:14</td>
<td class="min_km right opt right opt">03:25</td>
<td class="kmh right opt right opt">17.59</td>
</tr>
<tr class="list-highlight f-time_06 split">
<td class="desc">25K</td>
<td class="time">01:23:38</td>
<td class="min_km right opt right opt">03:27</td>
<td class="kmh right opt right opt">17.46</td>
</tr>
<tr class=" f-time_07 split">
<td class="desc">30K</td>
<td class="time">01:41:18</td>
<td class="min_km right opt right opt">03:32</td>
<td class="kmh right opt right opt">16.99</td>
</tr>
<tr class="list-highlight f-time_08 split">
<td class="desc">35K</td>
<td class="time">01:59:45</td>
<td class="min_km right opt right opt">03:42</td>
<td class="kmh right opt right opt">16.25</td>
</tr>
<tr class=" f-time_09 split">
<td class="desc">40K</td>
<td class="time">02:18:50</td>
<td class="min_km right opt right opt">03:50</td>
<td class="kmh right opt right opt">15.72</td>
</tr>
<tr class="list-highlight f-time_finish_netto split">
<td class="desc">Finish time</td>
<td class="time">02:27:07</td>
<td class="min_km right opt right opt">03:47</td>
<td class="kmh right opt right opt">15.90</td>
</tr>
</tbody></table>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5672832759272946387.post-79651633023562706912013-11-13T02:46:00.001-08:002013-11-13T11:34:27.648-08:00Centennial 100km Deventer250 Rondjes op de atletiekbaan. Het lopen ontdaan van al zijn franjes. Geen mooie landschappen om de aandacht af te leiden. Geen tactische spelletjes voor een kampioenschapsmedaille. In plaats daarvan: verstand op nul, blik op oneindig en rennen maar. Een eerlijke strijd tussen mens en chronometer, daarvoor reisde ik afgelopen weekend af naar Deventer.<br />
<br />
Het plan was om een aanval te doen op mijn persoonlijk record. Stiekem hoopte ik om zo dicht mogelijk bij en eventueel zelfs onder de 6h40' te finishen. Daarvoor mochten mijn rondetijden niet boven de 96 seconden gaan. Al na 20km voelde ik dat dit moeilijk zou worden. Waar ik in Belves en Barry met sprekend gemak onder de 4'/km wist te blijven, kostte dit me in Deventer aanzienlijk meer moeite. Ondanks de uitstekende weersomstandigheden lag de atletiekbaan er erg nat bij, en zonder sokken kreeg ik na 30km last van schaafwonden. Driemaal moest ik aan de kant om mijn voeten te laten behandelen door Pieter Mans, die helaas wegens een blessure zelf niet kon meelopen. Een drama voor hem maar ook jammer voor mij, want een extra tempomaker ware nuttig geweest. Nu stond ik er helemaal alleen voor.
<br />
<br />
Na 50km kwam ik door in 3h21'13". Een nieuw PR was moeilijk maar nog steeds mogelijk, want ik voelde me nog best wel goed. Tussen 60 en 80km begon de vermoeidheid echter toe te slaan en verslapte mijn concentratie. Waar ik in het begin van de wedstrijd nauwgezet mijn rondetijden bijhield keek ik nu nog slechts sporadisch naar de klok. Mijn hoofd leek wel gevuld met watten en ik slaagde er niet in om mijn rondetijden te berekenen. Bizar. Ik wist wel dat ik trager aan het lopen was, maar ik had niet door precies hóe traag. Omdat alle andere deelnemers eveneens aanzienlijk langzamer werden bleef ik ze nog even frequent inhalen. Daardoor besefte ik niet dat mijn rondetijden op een bepaald moment opliepen tot bijna 2 minuten. Pas na 80km werd ik weer wakker, mede dankzij de aanmoedigingen van Robert Boersma, die eerder de 50km had gewonnen.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg04AQP7xD1za4ZYedRIxPB71ZRdXQqCiNJZaY65nzttUmiTqY0y1WjJDBopchy1FJ0mBqql7vUIwRj-PBMHJz0vtSrh3s6kHwWwa2eqNvRBBdRDl7Ag3VzH2S5r177ZkW7fHcMoSPDx4c/s1600/Deventer.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg04AQP7xD1za4ZYedRIxPB71ZRdXQqCiNJZaY65nzttUmiTqY0y1WjJDBopchy1FJ0mBqql7vUIwRj-PBMHJz0vtSrh3s6kHwWwa2eqNvRBBdRDl7Ag3VzH2S5r177ZkW7fHcMoSPDx4c/s320/Deventer.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Een frisse bui en een mooie regenboog om de wedstrijd af te sluiten<br />
(foto Herman Huinink)</td></tr>
</tbody></table>
Ik passeerde het 85km punt in 5h57'. Nog maar 63 minuten restten me voor de laatste 15km. Verdomme, ik was toch niet helemaal uit Engeland naar Overijssel gereisd om 7h01' te lopen! De schrik sloeg me om het hart en een flinke dosis adrenaline dreef mijn tempo fors de hoogte in. Buigen of barsten. De volgende 5km haspelde ik af in 21 minuten. Nog 41'37" voor de laatste 10km! De schaarse maar enthousiaste toeschouwers en de fantastische Ed Van Beek begonnen er ook weer in te geloven en moedigden me steeds harder aan. Nog nooit voelde ik me zo sterk in de laatste fase van een 100km wedstrijd. Ronde per ronde kreeg ik meer zelfvertrouwen en met nog tien rondjes te gaan wist ik dat ik het zou halen. Uiteindelijk legde ik de laatste 10km af in 39'44" om te finishen in 6h58'07". Oef!<br />
<br />
Wat hebben we geleerd uit deze wedstrijd? Eerst en vooral dat het niet evident is om helemaal alleen onder de 7h te lopen. Zonder het ijkpunt van andere snelle lopers is het moeilijk om lange tijd een hoog tempo aan te houden. Ten tweede ben ik erg blij dat er in geslaagd ben om niet minder dan acht gelletjes binnen te werken (en te houden!) zonder misselijk te worden. Zonder die energie was ik er nooit ingeslaagd om zo sterk te finishen. En daarmee lijkt mijn grote pijnpunt uit het verleden definitief van de baan. Wat dit jaar betreft mag ik tevreden zijn. Het was in elk geval beter dan het rampjaar 2012, toen ik wegens blessure geen enkele wedstrijd uitliep. Thans voel ik me helemaal gezond en heb geen enkele last meer van heupen, schenen of pezen. Driewerf hoera!<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPbEBPPO6fIQlWTK8WetfXzTQC7vfRFcYFwFCe4NDsmxY4JTu1CygsN-OCah_mijBV2bcrPJOCH37OLIl1ejF338g4jYLI66iAd0qgMod6Zx5CXaEjfSKldgv28WO5-_Homa77xNvvAJU/s1600/DeventerLaps.png" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="245" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPbEBPPO6fIQlWTK8WetfXzTQC7vfRFcYFwFCe4NDsmxY4JTu1CygsN-OCah_mijBV2bcrPJOCH37OLIl1ejF338g4jYLI66iAd0qgMod6Zx5CXaEjfSKldgv28WO5-_Homa77xNvvAJU/s400/DeventerLaps.png" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Rondetijden (klik voor een groter beeld)</td></tr>
</tbody></table>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5672832759272946387.post-21411886097642312122013-04-28T13:10:00.002-07:002013-07-17T09:07:30.758-07:00EK 100km 2013 (Belvès, FR)Nooit gedacht dat een 100km in 6h58' me zo zou kunnen ontgoochelen. Bij afwezigheid van het volledige EK podium van vorig jaar (Calcaterra, Buud en Di Cecco) lag voor mij immers de weg open naar een nieuwe Europese medaille, en liefst een gouden. Op papier moest ik alleen nog afrekenen met Asier Cuevas (6h37') en Olek Holovnytsky (6h38'). En toch werd ik slechts vierde, hoewel ik 3km voor de finish nog in tweede positie liep. Jammer!<br />
<br />
Nochtans begon de wedstrijd voorspoedig. De eerste kilometers gingen voornamelijk bergaf (5km in 19', 10km in 38'30"), en daarna hield ik schier moeiteloos een tempo van 4'/km vast over een heuvelachtig parcours. De gebruikelijke verveling tijdens de eerste helft van de wedstrijd viel ditmaal goed mee dankzij de prachtige landschappen, kastelen en pittoreske dorpjes van de Périgord. Het marathonpunt passeerde ik in 2h46' en op 50km kwam ik door in 3h18'. Telkens met de Spanjaard Requejo als een dood gewicht in mijn zog, maar dat stoorde me niet. Op het keerpunt in Sarlat nam ik mijn eerste gelletje en kon de wedstrijd echt beginnen. We zagen de twee koplopers Cuevas en Jimenez (jawel, ook twee Spanjaarden) minder dan twee minuten voor ons uit lopen. De volgende 15km legde ik opnieuw keurig binnen het uur af, ondanks een paar steile klimmetjes.<br />
<br />
Maar toen sloeg het noodlot toe. Op het 65km-punt vond ik mijn broodnodige drank- en energierantsoen niet terug! Toen ik bij het 70km-station aankwam voelde ik me al danig verzwakt, en rond het 75km punt kwam ik voor het eerst de Man met de Hamer tegen. Over de volgende 25km ontspon zich een dramatisch gevecht tussen mezelf, de eveneens verzwakkende Requejo en de voornoemde Man met de Hamer. Ik voelde me afwisselend ontiegelijk zwak (vóór een bevoorradingspost) en dan weer sterk (ná een bevoorradingspost). Kortom, 5km was voor mij een te grote afstand tussen de bevoorradingsposten in dit vergevorderd stadium van de wedstrijd, vooral omdat er geen fietsbegeleiding was toegelaten en bondscoach André Mingneau mij dus niet kon/mocht helpen. André drong er bij elke post op aan dat ik extra veel zou drinken maar meer dan één bekertje per keer kreeg ik niet binnen.<br />
<br />
Na 90km zag ik uit de achtergrond (voor het eerst sinds het wegvallen van Holovnytsky bij 35km) een achtervolger opduiken. Dat gaf me een plotse adrenalinestoot die me de volgende 5km opnieuw naar de tweede positie bracht. De achtervolger bleek iemand uit de open wedstrijd (mét fietsbegeleider, de bofkont!). Na 96km verkocht de Man met de Hamer me een laatste oplawaai, zag ik letterlijk sterretjes en begon ei zo na te zwalpen. Nog nooit meegemaakt. Gelukkig was er na 97,1km nog een laatste bevoorradingspost en na een flinke slok water kwam ik terug bij mijn positieven. Helaas was het kalf toen al verdronken en hadden Requejo en de Fransman Michaël Boch me inmiddels ingehaald. Waardoor ik dus net naast het EK podium finishte, een grote ontgoocheling en een gemiste kans.<br />
<br />
Om met een positieve noot te eindigen ben ik wel blij dat mijn benen niet het minste probleem hadden met het 4'/km tempo, dat ik me nooit misselijk heb gevoeld en dat ik na een afwezigheid van bijna twee jaar onmiddellijk weer een 100km wedstrijd in minder dan 7h heb voltooid. Bovendien deden mijn Belgische teamgenoten (met uitzondering van de geblesseerde Gert Mertens) het allemaal uitstekend. Yves, Gino, Johan en Wouter kwamen allemaal op een zakdoek van elkaar binnen tussen de 7h37' en 7h48'. Vooral de persoonlijke records van Yves en Wouter doen het beste verhopen voor de toekomst. We hebben alvast afgesproken binnen twee maanden in Torhout. Want daar ik heb nog een eitje te pellen met het 100km monster (famous last words!)<br />
<br /><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg81exAUV2VJVaAc450U6ttgGGcTZ-xnN1x6IDgKujlTglpQrzQ3C3IZST3yKhdNjXJaGH6kn5uqf3zj9dH8Wq1tRu1loup1taJnmAu2tveGFIXiH_7TWrEmVfCcLYLXe2dLLV4mx1bi-4/s1600/920074_512321322161872_1416838246_o.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="267" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg81exAUV2VJVaAc450U6ttgGGcTZ-xnN1x6IDgKujlTglpQrzQ3C3IZST3yKhdNjXJaGH6kn5uqf3zj9dH8Wq1tRu1loup1taJnmAu2tveGFIXiH_7TWrEmVfCcLYLXe2dLLV4mx1bi-4/s400/920074_512321322161872_1416838246_o.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Vloeibaar goud</td></tr>
</tbody></table>
<!--4--><!--4--><!--4--><!--4--><!--4-->Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5672832759272946387.post-27952194139286468202013-04-03T03:55:00.001-07:002013-04-06T23:35:04.395-07:00Zestig van TexelIn het gezegende jaar 1993 kwam ik voor het eerst in contact met het begrip 'ultralopen'. In de weekendbijlage van de krant De Standaard stond toen een interview met een gebrilde en bebaarde Nederlandse atleet die een bijzonder verhaal te vertellen had. Ik was 17 jaar oud en was een jaar eerder beginnen trainen met de bedoeling om later de marathon te lopen. Jan Knippenberg -want zo heette de geïnterviewde- zei dat de marathon niet het einde maar het begin van het echte langeafstandslopen betekent. Niet lang na het lezen van dat krantenartikel ontdekte ik in de gemeentebibliotheek van De Haan Knippenbergs boek 'De Mens als Duurloper', waarin de geschiedenis van het menselijke lopen wordt geschetst. Ik was in die tijd nogal rusteloos en escapistisch, en Knippenbergs boek bevestigde wat ik zelf ook al had ervaren tijdens mijn looptochten langs het Noordzeestrand, namelijk dat je om te reizen niet altijd naar verre landen moet trekken, maar dat het ook eenvoudiger en goedkoper kan, gewoon door de loopschoenen aan te doen en de innerlijke nomade los te laten. Om onduidelijke redenen had onze bibliotheek niet één maar twee kopieën van Knippenbergs boek liggen. Toen ze begin deze eeuw naar een nieuw gebouw verhuisde en een deel van de collectie van de hand werd gedaan vroeg ik dan ook beleefd of ik er eentje mocht houden. Wat mocht (bedankt Herman!) en waardoor ik dus in het bezit ben van een eerste druk van 'De Mens als Duurloper': een collector's item!<br />
<br />
Het stond dus in de sterren geschreven dat ik ooit naar Texel moest komen om de tweejaarlijkse 'Zestig van Texel' te lopen, een wedstrijd die in 1991 werd opgericht door Martien Baars en Knip zelve. De vorige edities moest ik steeds aan me voorbij laten gaan wegens de marathon van Londen, die doorgaans tijdens dezelfde week wordt gehouden. Maar omdat Pasen dit jaar uitzonderlijk vroeg valt kon ik beide wedstrijden ditmaal gelukkig wel combineren. Op vrijdagmorgen vertrok ik per fiets naar de luchthaven van Luton, parkeerde mijn rijwiel aan de terminal en stapte op het vliegtuig naar Schiphol, waar ik werd opgewacht door mijn ouders, want mijn vader had zich ook ingeschreven voor het 'Rondje Texel'. Op zaterdag kwamen mijn zus en haar gezin ons ook vervoegen in ons vakantiehuisje in De Koog. <i>Gesellug!</i> Fast forward dan maar naar de wedstrijd, die op maandag om 10h35 op gang werd geschoten aan de veerhaven. De 120km lopers waren toen al zes uur op weg voor hun 'dubbele rondje Texel'. Blijkbaar was ik niet de enige die dat een slechte aprilgrap vond, want er waren slechts 35 ingeschrevenen voor de 120km, tegenover 450 voor de 60km. Maar toch respect voor die gasten, en dan vooral voor de winnaar Jan-Albert Lantink die als uitgesproken favoriet van start tot finish aan de leiding liep en dan ook won in een uitstekende 9h30'. Chapeau! Over uitgesproken favorieten gesproken: dat was ik blijkbaar ook, althans in de voorbeschouwingen. Ik zal er nooit aan wennen.<br />
<br />
Pang! En we zijn vertrokken. Pascal van Norden (tweede van 2011) gaat er als een pijl vandoor. Mijn gevoelige Achillespees indachtig doe ik het wat rustiger aan en blijf in een groepje met Pieter Mans (derde van 2011), Luc Krotwaar (winnaar 2011), en diens pupil Bram van Rijswijk. Wanneer we het strand op lopen besluit ik om het gat met van Norden te dichten. <i>Noblesse oblige</i> -ik ben per slot van rekening toch favoriet!- en tegen de wind in is het ook beter om samen te werken. Enkel Pieter Mans kan volgen. Die laatste is trouwens de enige die in short en t-shirt de ijzige noordoostenwind trotseert. Sterk! Even later zijn we met zijn drieën en de samenwerking verloopt prima. Utralopers zijn geen wieltjeszuigers. Na 10km verlaten we het strand en duiken het bos in over prachtige geasfalteerde fietspaden. Ik word er opgewacht door mijn fietsbegeleidster Furu, een collega van Martien aan het NIOZ. De volgende kilometers keuvelen we wat over geologie, koudwaterkoralen en Gent, en intussen neem ik ongemerkt afstand van mijn twee metgezellen. Na 15km volgt een nieuw stuk strand, waarop ik nu helemaal alleen tegen de wind mag vechten. Eigen schuld dikke bult! Ik haal de ene na de andere 120km loper in. Geert Stynen, Pat Leysen, Marc Papanikitas, ze hebben het allemaal lastiger dan ik, dus niet klagen nu. Na 20km en de hartverwarmende aanmoedigingen van Sander, Dries en de twee Eva's zit het strand er alweer op. Best wel jammer want als kind van de kust loop ik graag op het zand, zelfs bij hoogwater. 't Is in elk geval gemakkelijker begaanbaar dan de Engelse modder!<br />
<br />
Het moment is aangebroken om mijn sokken en tights uit te trekken, wat Pascal en Pieter de kans geeft om tot op 50m te naderen. Zou ik toch niet beter op hen wachten? Nah, als ik een kans wil maken om Gerrit van Rotterdams parcoursrecord te verbeteren zou ik toch beter wat gas bijgeven. Dan maar alleen tegen die verdomde noordooster in, die maar blijft aanwakkeren. Tien kilometer lang nog tot de vuurtoren van De Cocksdorp, waar Jan Knippenberg woonde en vanwaar je Vlieland kunt zien. Na 30km in 2h05' (hopeloos traag!) mag ik eindelijk naar het zuiden afdraaien. Met de wind in de rug en op biljartvlak asfalt gaat het tempo flink de hoogte in en loopt mijn voorsprong snel op tot Pieter en Pascal niet meer in de achtergrond te bespeuren zijn. <i>"Hoe snel denk je dat je nu loopt?"</i> vraagt Furu me. <i>"16km/h?"</i> schat ik, en dat blijkt correct. Jammer, want het zou eigenlijk 17km/h moeten zijn om terug op schema te komen. Blijkbaar staat mijn snelheid toch nog niet helemaal op punt. Dat belooft niet veel goeds voor de marathon. Bovendien voel ik dat mijn energiereserves beginnen op te raken en heb ik maar twee gelletjes meegebracht. Dat komt ervan wanneer je enkel met handbagage reist in deze tijden van absolute terrorismepsychose. Enfin, dankzij het zonnetje en de rugwind kan ik toch nog genieten van de tocht. Want wat een mooi eiland is Texel toch! In Oosterend halen een paar scherpe bochten me uit mijn ritme en verlies ik de hoop om onder de 4 uren te finishen. Met de overwinning zo goed als op zak en geen snelle eindtijd in het vooruitzicht laat ik het tempo wat zakken, want Furu waarschuwt me dat er nog een berg op het parcours ligt, de zogenaamde Hoge Berg (18m!). En ze heeft nog gelijk ook verdorie. De laatste 3km krijg ik de wind weer pal in het gezicht over een lang stuk vals plat. Wat een geluk dat ik hier niet om de overwinning moet spurten. Na 4h03'12" lopen staat er een dikke witte streep op het wegdek geschilderd die aangeeft dat ik ermee mag stoppen. Zes minuten later komt Pieter Mans aan en nog een minuutje later Pascal van Norden. Na 5h47'25" finisht ook mijn vader, zowat een halfuur eerder dan verwacht. Een fantastische prestatie, vooral als je weet dat hij de ganse maand februari niet kon trainen wegens kuitklachten. Hij heeft naar eigen zeggen enorm genoten van het prachtige landschap, waarschijnlijk nog meer dan ikzelf, want het toeristische aspect van het lopen durft er wel eens onder lijden wanneer je gehaast bent.<br />
<span style="text-align: center;"><br /></span>
<span style="text-align: center;">Net zoals de 'Barry 40' heeft ook de 'Zestig van Texel' een wisselbeker. In Texel betreft het een oude schoen van Jan Knippenberg. Die heb ik dus voor twee jaar in mijn bezit. Wie de wedstrijd driemaal wint mag de schoen voor altijd houden. Een mooi excuus dus om in 2015 weer naar de Waddeneilanden af te zakken voor een nieuw 'Rondje Texel'.</span><br />
<span style="text-align: center;"><br /></span>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj81WSsT7Qqn3Bv5-T6jUbvKYf6HJhH9En9OhRZ6r0p6-ehwppDVxn8gv3gC-R-EPwqjtIbCAFQMJdllRfJw1VnvD00DyIw8wDJ1dti2OkP_YQcl6IJJFh4l4nryrpOV4BmzJjm9TZoo8w/s1600/KnipSchoen.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="296" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj81WSsT7Qqn3Bv5-T6jUbvKYf6HJhH9En9OhRZ6r0p6-ehwppDVxn8gv3gC-R-EPwqjtIbCAFQMJdllRfJw1VnvD00DyIw8wDJ1dti2OkP_YQcl6IJJFh4l4nryrpOV4BmzJjm9TZoo8w/s400/KnipSchoen.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">De schoen van Knip.</td></tr>
</tbody></table>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5672832759272946387.post-3495489463774276852013-02-25T03:50:00.002-08:002013-03-13T15:08:55.585-07:00'Barry 40' 2013<em>I'm back!</em> Na 15 maanden vallen en opstaan heb ik eindelijk weer een ultrawedstrijd tot een goed einde gebracht en dat stemt me bijzonder tevreden. Nochtans zat ik vol twijfels toen ik op zondag om 5 uur 's morgens in de auto stapte voor de lange rit naar Wales. De trainingen verliepen de laatste tijd nogal moeizaam, zoals wel vaker sinds die rampzalige ochtend in november 2011. Moeizaam en vooral traag. In de Lage Landen wordt het ultrajaar traditiegewijs op gang geschoten met de 6 uren van Stein. In het Verenigd Koninkrijk wordt die rol vervuld door de 40 mijlswedstrijd van Barry. De 'Barry 40' was dit jaar aan zijn 27ste editie toe en is daarmee (sinds de afschaffing van London-Brighton), de langst lopende ultrawedstrijd op de Britse kalender. Het is een wedstrijd met een roemruchte geschiedenis waar tot nog toe nog maar één Belg aan deelnam. Jan Vandendriessche beet in 1999 in het zand tegen Simon Pride, die later dat jaar wereldkampioen 100km werd in 6h24'.<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji-AzwfNDZTCTFA5hj72oA16ECj8v10G5Jyi3GnxUyR1qAzkiUL-KhgBOML2G63s_HYMSjtnPZ0oItlgMoOQlqE5nKhd9upNEG0UnBQiHieqsCKxLuIqfrRyk_S975JGg4SrwVjZsUcAQ/s1600/8505821219_4a2fcbdb11_h.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji-AzwfNDZTCTFA5hj72oA16ECj8v10G5Jyi3GnxUyR1qAzkiUL-KhgBOML2G63s_HYMSjtnPZ0oItlgMoOQlqE5nKhd9upNEG0UnBQiHieqsCKxLuIqfrRyk_S975JGg4SrwVjZsUcAQ/s400/8505821219_4a2fcbdb11_h.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">In het zog van dichtste achtervolger Paul Fernandez.</td></tr>
</tbody></table>
Om 10:00h werd de wedstrijd op gang geschoten en begonnen de 16 deelnemers aan de 161 rondjes (64,4km) op de tartanbaan. Elke deelnemer kreeg een <em>'lap scorer'</em> toegewezen, want een chipmat bleek te duur voor de sympathieke organisatie. De lap scorers waren m.i. de echte helden van de dag, wat het was berekoud tijdens de hele wedstrijd. Toch besloot ik in korte broek aan te treden, en deed al na een tiental rondjes mijn muts en handschoenen af onder het motto "wie het koud heeft moet maar rapper lopen". Op papier waren mijn lastigste tegenstanders de winnaar van vorig jaar, de 29-jarige Schot Grant Jeans (7h11' op de 100km) en de 38-jarige Engelsman Paul Fernandez, die vorig jaar 2h32' liep in Londen. Maar de grootste tegenstander van allemaal was wellicht mijn rechter enkel, die de laatste tijd nogal gevoelig is. Zou mijn enkel het wel 322 bochten lang uithouden? Ik startte dan ook afwachtend en nestelde me het eerste uur in het zog van Jeans. De eerste 40 ronden legden we af in 62', waarna ik besloot om ook wat kopwerk te doen, en Jeans tot mijn verrassing niet meer kon volgen. Een half uur later dubbelde ik hem, en iets later haalde ik ook Paul Fernandez een tweede keer in. De tweede 40 ronden liep ik opnieuw in 62'. Iets later gaf Grant Jeans er de brui aan, terwijl Paul Fernandez sterk bleef doorlopen. Ik bleef aan een gelijkmatig tempo verdergaan en legde ook mijn derde 40 ronden af in 62'. Toen kreeg Fernandez het lastig en kreeg ik vleugels. Een halfuur lang haspelde ik mijn rondjes af in minder dan 1'30". Maar met nog 10 ronden te gaan kreeg ik het plots erg koud, leek mijn hoofd wel te bevriezen, en voelde ik me ook wat duizelig. Vermits de overwinning toch in de <em>'sacoche'</em> was besloot ik wijselijk om wat te vertragen. Fernandez eindigde sterk en pakte uiteindelijk nog een ronde terug op me. Uiteindelijk finishte ik in een gezien de omstandigheden uitstekende en onverhoopte 4h08'59". Dat wil zeggen dat ik ook de laatste 40 rondjes in 62' liep!<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ_0NV5g9te4RgxAxZlrXBwu5bBLghaduv_e8_CDt4rrHuzk55-cYjwcEl3t57vEyq5Xn8Oafv3fsyfynyCe7lB9nAJ05oq8b9D6DMl3EJkhg4q0Otw29udXJm6fY_ZqhsmGPV1bpRmiI/s1600/8507146946_f99dd86e5d_h.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ_0NV5g9te4RgxAxZlrXBwu5bBLghaduv_e8_CDt4rrHuzk55-cYjwcEl3t57vEyq5Xn8Oafv3fsyfynyCe7lB9nAJ05oq8b9D6DMl3EJkhg4q0Otw29udXJm6fY_ZqhsmGPV1bpRmiI/s400/8507146946_f99dd86e5d_h.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Lang geleden dat we de zoete smaak van de overwinning nog eens mochten proeven!</td></tr>
</tbody></table>
Wat me nog het meest pleziert is dat ik daags na de wedstrijd bijna geen enkele last heb van benen, kuiten of pezen. Als mijn rechter enkel zich koest blijft houden en ik gespaard mag blijven van verdere blessures, dan doet deze prestatie het beste beloven voor de rest van het seizoen, te beginnen met de 60km van Texel, op 1 april.Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5672832759272946387.post-78103705480288179592012-04-22T01:01:00.000-07:002015-09-10T05:59:31.537-07:00WK/EK 100km 2012Het is zondagmorgen 22 april 2012. In Greenwich maken duizenden lopers zich klaar voor de London Marathon. In Seregno lopen atleten uit 32 landen zich warm voor het WK/EK 100km. En ondertussen zit ik thuis, herstellend van een blessure. Wat is dat FRUSTREREND!<br />
<br />
Onmiddellijk na mijn zilveren EK medaille in Winschoten moest ik voor drie weken op veldwerk. Maar vanaf oktober hervatte ik de trainingen weer, en in november voelde ik me sterker dan ooit tevoren. Ik had er alle vertrouwen in dat er nog een flinke hap van mijn marathon PR af kon. Heimelijk hoopte ik om dicht bij Olympische kwalificatie-limiet te eindigen(*). Het was de bedoeling dat dit op 4 december tijdens de marathon van Sacramento zou gebeuren. Maar toen, totaal onverwacht, tien dagen voor de wedstrijd, tijdens een hersteltraining van ocharme 14km, voelde ik plots een pijntje in mijn heup. Honderd meter verder werd de pijn erger en nog vierhonderd meter verder moest ik het lopen staken. Al hinkend strompelde ik naar huis. Na vier weken rust kon ik het stilzitten niet langer verdragen en begon ik weer te lopen. De eerste twee weken ging dat redelijk goed, maar toen begonnen mijn heup en dij weer pijn te doen. Ik negeerde de pijn wekenlang en liep op 19 februari de marathon van Sevilla. Dat werd een regelrechte ramp en de volgende twee weken kon ik nauwelijks stappen. En zo moest ik verstek geven voor de 6 uren van Stein, en dus ook het WK 100km in Seregno.<br />
<br />
Sinds twee weken loop ik weer. Om niet dezelfde fout te maken als in januari doe ik het erg rustig aan: elke twee dagen een uurtje. Mijn marathonambities zet ik even in de koelkast, want ik ben ervan overtuigd dat de blessure geen gevolg is van te veel, maar wel van te snel te trainen. De komende weken zal ik dus vooral trage duurlopen doen. Er resten me nog twee maanden tot de Nacht van Vlaanderen. Er is geen garantie dat ik daar ook effectief aan de start zal staan, maar hoop doet leven. <i>I will be back</i>.<br />
<table><tbody>
<tr><td><br />
<iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/3WfzPAliLTs" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
</td></tr>
<tr></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Telefacts reportage over ultralopen.</td></tr>
</tbody></table>
(*) De IAAF limiet natuurlijk, want de Belgische limiet (2h09'45") is te belachelijk voor woorden.Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5672832759272946387.post-1899711653674411912011-09-11T05:29:00.000-07:002011-10-07T14:02:33.808-07:00WK/EK 100km 2011<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div>Het is 2 uur 's middags op 11 september 2011. Ik zit in een internetcafe op de luchthaven van Schiphol. Exact tien jaar geleden was ik op weg naar Boston toen de piloot ergens boven Engeland rechtsomkeer maakte. Vandaag zal ik opnieuw op een vliegtuig zitten, ditmaal op weg naar Johannesburg. Gisteren liep ik de 100km van Winschoten. Gisteren won ik zilver op het Europees kampioenschap ultralopen! Ik hou dit verslag noodgedwongen kort, want ik heb niet veel tijd en de internetverbinding is duur.<br /><br />Het was warm, zo'n 26 graden, en vochtig. Niet echt ideale omstandigheden om een snelle 100km tijd neer te zetten. Toch vloog de Italiaanse topfavoriet Giorgio Calcaterra onmiddellijk na het startschot als een pijl uit een boog weg van de concurrentie, met de Zweedse tweevoudige zilveren medaillewinnaar Jonas Buud als eerste achtervolger. Ik nestelde me in een 12de positie, lopend aan een constant tempo van net onder de 4 minuten per kilometer. Beoogde eindtijd: 6h40'. Ik dronk in de aanvangsfase uitsluitend water. Alles verliep voorspoedig tot ik na 30km een licht hongergevoel voelde opkomen. Op de bevoorradingspost van de wedstrijdorganisatie had ik peperkoek zien liggen en daar had ik op dat moment echt wel trek in. Ik had ervan moeten afblijven, want minder dan 5km later voelde ik het al op mijn darmen slaan. De volgende 20km moest ik 5 keer naar het toilet, en verloor ettelijke minuten tijd. Na 55km was het ergste leed geleden en tijdens de rest van de wedstrijd hield mijn buik zich min of meer koest.<br /><br />Na 50km schakelde ik over van water op sportdrank. Ik had twee soorten flesjes klaargemaakt, gelabeld 'A' (verdund) en 'B' (geconcentreerd). Tijdens de hele wedstrijd dronk ik slechts 1 flesje 'B', en moest daar onmiddellijk van kotsen. Op 70, 80, en 90km gebruikte ik ook een op water gebaseerde energie-gel. Dat verteerde ik ook goed. De benen voelden nog steeds goed aan (zoals altijd) en door letterlijk tientallen liters water over mijn hoofd te gieten bleef ik relatief koel. De laatste 30km viel de ene na de andere concurrent voor me weg. Zuidafrikanen, Japanners, Spanjaarden, allen bekochten ze hun te hoge aanvangstempo. Meer dan 40% van de deelnemers haalde de einduitslag niet. Na 85km haalde ik Jonas Buud in. Er werd me verteld dat ik de tweede Europeaan in de wedstrijd was, ver na de ongenaakbare Calcaterra, die onbedreigd naar zijn tweede wereldtitel liep in een onvoorstelbare 6h27'. De laatste 20km nam ik geen onnodige risico's en controleerde ik mijn tempo. Achteraf gezien had er misschien wel wat meer in gezeten, want de twee Amerikanen voor me (Michael Wardian en Andrew Henshaw) verloren snel terrein. Henshaw had krampen 'tot achter zijn oren'.<br /><br />Ik finishte in 6h47'01", een nieuw persoonlijk record. Gezien de zwoele temperaturen en de buikproblemen al bij al een uitstekende prestatie. Die 6h40' lopen we wel op een andere keer. Bijna werd ik nog gediskwalificeerd omdat ik bij de dopingcontrole (mijn eerste!) geen identiteitsdocumenten kon voorleggen. Die lagen 25km verder op mijn hotelkamer. Gelukkig getroostte onze onvolprezen bondscoach-ad-interim Luc De Jaeger-Braet zich de moeite om ze voor mij te gaan halen. Luc, en assistent-bondscoach Conny Braeckman verdienen trouwens een dikke pluim voor de wijze waarop ze zich van de stresserende job van de bevoorrading hebben gekweten. Ik wil ook de rest van de Belgische atleten, en hun begeleiders/echtgenotes bedanken voor de fantastische sfeer die er rond de ploeg hing. Misschien heeft niet iedereen zijn dromen en ambities volledig kunnen waarmaken, maar op de manier waarop allen tot het uiterste zijn gegaan om er in moeilijke omstandigheden het beste van te maken kunnen we alleen maar trots zijn. Bovendien opent onze vierde plaats op het EK ploegenklassement perspectieven voor de toekomst. <em>The future looks bright!</em><div><table><tbody><tr><td><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg14Z_pI70PJRh9ULFVWw-ysqqiw6RIboerG44x4JIUpfbw_kbRA1BYbBWEFow8ebSd8V8QGLCu7w-jz5KbO4bS3etFE7yVyOfEe8imoGG2b-QrwFkall2eygAiuQ-_PN_z2KOzDU1Ww/s1600/Winschoten.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg14Z_pI70PJRh9ULFVWw-ysqqiw6RIboerG44x4JIUpfbw_kbRA1BYbBWEFow8ebSd8V8QGLCu7w-jz5KbO4bS3etFE7yVyOfEe8imoGG2b-QrwFkall2eygAiuQ-_PN_z2KOzDU1Ww/s400/Winschoten.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5660384614811333458" /></a></td></tr><tr></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Op het EK podium met Giorgio Calcaterra (goud) en Jonas Buud (brons)</td></tr></tbody></table></div>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5672832759272946387.post-41082207029785121202011-08-21T13:24:00.000-07:002011-08-30T14:36:48.715-07:0050km van Assen (NL)Net zoals de 6-urenloop is ook de 50km een op het eerste gezicht ietwat overbodige discipline, omdat respectievelijk de 100km en de marathon meer tot de verbeelding sprekende alternatieven zijn. Toch was ik er al een tijdje op gebrand om het Belgische record op de 50km (3:01:32) te verbeteren, dat al 15 jaar op naam van Jan Vandendriessche (en sinds 2005 ook Marc Papanikitas) stond. De afgelopen jaren liep ik vijfmaal een 50km, waarvan viermaal bij temperaturen van om en bij de 30°C. Nooit kwam ik ook maar in de buurt van de magische grens van de 3h. Op 20 augustus deed er zich een nieuwe kans voor, tijdens het officieuze wereldkampioenschap 50km (de <i>'IAU World 50K Trophy Final'</i>) in Assen, Nederland. Ziehier een kort overzichtje van mijn voorbereiding op deze race:
<br />
<br />1. Kwalificatie:
<br />Het Engels kampioenschap 50km in Boddington van 26 juni fungeerde als één van de 18 selectiewedstrijden voor de finale in Assen. Amper acht dagen na het BK 100km in Torhout was het hier vooral zaak om de wedstrijd te winnen en was de eindtijd eigenlijk van ondergeschikt belang, ook al omdat het asfalt alweer smolt van de hitte. Toch werden de eerste 10km afgelegd in amper 34 minuten. Martin Matthews (lid van het Britse 100km team) bleek een taaie klant, want pas na 35km slaagde ik erin om hem eraf te lopen. De eindtijd was een teleurstellende 3h23', maar de kwalificatie was binnen en de opdracht dus volbracht. Bovendien ben ik nu de Engelse 50km kampioen, en dat als Belg!
<br />
<br />2. Snelheidstraining:
<br />De laatste vrijdag van juli wordt traditiegetrouw de <i>'10 Miles van De Haan'</i> georganiseerd, in de gemeente mijner ouders. Inschrijvingsgeld: 3 Euri! Langs één van de mooiste loopparcoursen die er zijn, over het strand en door het bos, liep ik constant aan de leiding, en kwam 52 minuten na het startschot als winnaar over de finish. Conclusie: de conditie is goed maar het parcours ongetwijfeld te kort.
<br />
<br />3. Duurloop:
<br />Op 6 augustus organiseerden Vincent Meers en Luc De Jaeger-Braet de eerste <i>'Belgian Coast Total Run'</i>, een vriendenloop van De Panne naar Knokke langsheen vrijwel de gehele Belgische kust. Een traject dat ik als kind van de Belgische kust al lang in mijn hoofd had zitten. Omdat het tempo me toch wat te laag lag, nam ik reeds na 15km in Nieuwpoort afscheid van mijn metgezellen, waaronder Papa Vermeesch. Marc Vandendriessche liep nog met me mee tot in De Haan (40km), maar de rest van de afstand legde ik alleen af. In totaal een afstand van 62km, en een initiatief dat voor mijn part volgend jaar herhaald mag worden, misschien als volwaardige wedstrijd.
<br />
<br />4. Hoogtetraining:
<br />Van 8 tot 11 augustus zat ik in het Oostenrijkse Obergurgl voor een wetenschappelijk congres over <i>cosmogene nucliden geochronologie</i>. 's Morgens vroeg, terwijl mijn collega's hun roes uitsliepen, trok ik er met een stafkaart op uit om een tweetal uur lang de bergen te verkennen. Trails zijn plezant, en ik loop in Engeland ook zelden op asfalt, maar het is eigenlijk toch een beetje <i>Spielerei</i> in vergelijking met een serieuze baan- of wegwedstrijd.
<br />
<br />5. Baantraining:
<br />Van 12 tot 17 augustus moest ik dan weer in Praag zijn voor het jaarlijkse Goldschmidt congres. Op <i>Google Maps</i> had ik al snel gezien dat de mooie loopparcoursen niet dik gezaaid zijn in de Tsjechische hoofdstad, en dus boekte ik mijn hotelkamer vlakbij de atletiekpiste van Spartak Praag. Tweemaal daags ('s morgens en 's avonds) legde ik er 25 rondjes (10.000m) af in aanvankelijk 34, later 35, en uiteindelijk zelfs 36 minuten. Alleen op de atletiekpiste lopen is afzien als de beesten, maar het werpt wel zijn vruchten af want ...
<br />
<br />6. De wedstrijd zelf:
<br />Op 20 augustus was het dus zover, <i>dé 50km van Assen</i>. Enerzijds een opwarmertje voor het WK 100km binnen drie weken, anderzijds ook een doel op zich wegens dat Belgische record. Aanvankelijk maakte ik me ernstige zorgen over het weer, want de temperatuur zou weer oplopen tot 24 graden. Maar uiteindelijk had ik dankzij het lommerrijke parcours niet al te veel last van de warmte. De tegenstand was niet van de poes. Alle continenten waren vertegenwoordigd (van Australië tot Afrika) en negen deelnemers hadden eerder dit seizoen reeds onder de 3h gelopen, waarvan eentje (de Zuidafrikaan Samuel Moleshioa) in maar liefst 2h44'.
<br /><div><div>
<br /></div><div>Reeds in de eerste ronde snelden de vijf ingeschreven Afrikanen weg van de overige deelnemers. Ik liep toen op een zevende positie, achter de Japanner Kaito Iwayama en net voor de Amerikaan Joshua Ferenc. De eerste 25km liepen de Kenianen en Zuidafrikanen meer dan een kilometer per uur rapper dan ons, op weg naar een wereldtijd van rond de 2h45'. Maar toen stokte hun tempo, stabiliseerde hun voorsprong, en liep dan opeens snel terug. Na 30km viel Ferenc weg met krampen, terwijl de Iwanyama een demarrage plaatste. De Japanner nam echter nooit meer dan 100m voorsprong, en toen ik zag dat hij veel te weinig dronk wist ik dat ik hem vroeg of laat terug zou grijpen.</div><div>
<br /></div><div>Claude Moshiywa, Eliya Mogoboya, en John Wachira zwalpten over de weg. Samuel Moleshioa gaf op. En zo schoof ik tijdens de voorlaatste ronde op naar de derde plaats. Onder impuls van een enthousiaste stadion-omroeper snelde ik bij het ingaan van de laatste ronde ook de Japanner voorbij en kwam na 2h57'23" in een nieuwe Belgische recordtijd over de finish. Het is eigenlijk jammer dat de wedstrijd niet nog 5km langer was geweest, want ik had op het einde best nog wel wat over en zou op basis van de rondetijden winnaar Eliot Kiplagat misschien vroeg of laat ook hebben ingehaald:</div><div><div>
<br />5km 10km 15km 20km 25km 30km 35km 40km 45km 50km
<br />1. Eliot Kiplagat Biwott KEN 2:54:53
<br />17:38 15:55 16:25 16:32 16:46 16:53 17:22 18:08 19:11 20:08
<br />2. Pieter Vermeesch BEL 2:57:23
<br />18:25 17:29 17:25 17:19 17:26 17:24 17:40 18:13 18:06 18:02
<br />3. Kaito Iwayama JPN 2:59:12
<br />18:07 17:26 17:34 17:34 17:23 17:18 17:22 18:22 18:14 19:57</div></div><div>
<br /></div><div>Een podium met een Afrikaan, een Europeaan en een Aziaat op de drie schavotten. Ultralopen is een mondiale sport. Mijn eindtijd had ik enigszins verwacht, de zilveren medaille niet. Hopelijk is dit een voorsmaakje van wat ons te wachten staat binnen drie weken, op het WK 100km in Winschoten!
<br />
<br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBVk3rE1LmB6c27jdlN5qmubZ7kAls1iAAUe6VQckDtgcrX7HlFvn49S-b-ZA58Kh7eOnxuCd56R5EmWfo85cx7cH2zP4DMaDOkhSiWmRpRtX7tzLenNv7YM5B5U9JanE7cOBuFzDdZ-Q/s1600/Assen.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBVk3rE1LmB6c27jdlN5qmubZ7kAls1iAAUe6VQckDtgcrX7HlFvn49S-b-ZA58Kh7eOnxuCd56R5EmWfo85cx7cH2zP4DMaDOkhSiWmRpRtX7tzLenNv7YM5B5U9JanE7cOBuFzDdZ-Q/s320/Assen.jpg" width="212" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Foto: Erik Van Echten</td></tr></tbody></table></div></div>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5672832759272946387.post-20605876910978418492011-06-21T12:52:00.000-07:002011-06-23T07:08:10.386-07:00Nacht van Vlaanderen 2011Toen ik tijdens <i>De Nacht</i> van 2008 voor het eerst onder de 7 uren dook op de 100km was ik ervan overtuigd dat ik vertrokken was voor een reeks. Het draaide even anders uit. In 2009 was ik ziek, in 2010 was ik geblesseerd. Ook het WK van Gibraltar draaide op een ontgoocheling uit: maagproblemen. Excuses, excuses, excuses. Hoe geldig die ook mogen zijn, op een bepaald moment nemen de mensen je niet meer serieus. En wie geeft ze ongelijk?<br /><br />Niettemin waren de verwachtingen na mijn 2h19' in Londen weer hooggespannen, ook bij mezelf. Er zijn immers niet veel ultralopers die een snellere marathontijd kunnen voorleggen. De conditie bleef opperbest, ik genoot van de trainingen in het warme lenteweer en -het belangrijkste van allemaal- ik bleef gespaard van ziekte en blessures. Ditmaal kon en mocht het niet mislopen. Ik moest en zou nog eens onder de 7 uren lopen, liefst met een nieuw persoonlijk record, en bij voorkeur een flink stuk onder mijn vorige. Heimelijk hoopte ik op een tijd van rond de 6h40'. Jammer genoeg besliste mijn maag er (alweer) anders over.<br /><br />De Nacht van (West) Vlaanderen is een roemruchte wedstrijd, met een indrukwekkende erelijst. Vroeger vochten de Belgische toppers er heroische strijden tegen buitenlandse -vooral Oost Europese- lopers. In de jaren '80 en '90 liep men in Torhout courant tijden van tussen de 6h20' en 6h40'. Tijden waarmee men vandaag bijna altijd wereldkampioen wordt. Maar zelfs De Nacht blijft niet gespaard van de algemene malaise die het internationale marathon- en ultralopen al jarenlang treft. De afgelopen edities gingen de prestaties er stelselmatig op achteruit, en raakte de winnaar nog maar sporadisch onder de 7 uren. De sponsors begonnen te morren en daarom werd er dit jaar een inspanning gedaan om voor wat stevigere concurrentie te zorgen. Twee sterke Oekrainers (Oleksandr Holovnitsky en Evgeni Glyva) en de Tsjechische kampioen Daniel Oralek moesten mij het vuur aan de schenen leggen. En dat hebben ze ook gedaan.<br /><br />Holovnitsky -die ik nog kende van Gibraltar, waar hij zilver behaalde op het EK- legde er vanaf de start de pees op. De eerste 10km liepen we in minder dan 38'. Goed voor een potentiele eindtijd van 6h20'! Het tempo was erg onregelmatig. De twee Oekrainers speelden jojo met Oralek en mezelf. Na 30km plaatste Glyva opeens een demarrage zoals je doorgaans in wielerwedstrijden ziet. Omdat er een stevige wind stond en ik mijn opties op de overwinning wou open houden, besloot ik om mee te gaan. Onmiddellijk sloegen we een groot gat met Oralek en Holovnitsky. Na elk bevoorradingspunt moest ik een sprintje trekken om Glyva bij te benen, en na 40km besloot ik dat het welletjes was geweest. Ik koos mijn eigen tempo en liet mijn concurrent langzaam van me weglopen. Het marathonpunt passeerde ik in 2h45', het 50km punt in 3h17'.<br /><br />Hoewel mijn benen nog opperbest voelden had ik al vanaf de start te kampen met zure oprispingen. Blijkbaar iets teveel saus op mijn spaghetti gedaan. Niettemin deed ik in de tweede helft van de wedstrijd toch hard mijn best om wat suikers in te nemen. Kotsen, drinken, kotsen, drinken, ... wat een miserie. Ondertussen liep Glyva steeds verder van mij weg, en na 80km had hij al 5 minuten voorsprong. Dankzij frequente updates van Rik Goethals en Kris Cauwels (bedankt jongens!) wist ik dat het gat achter mij nog veel groter was. En toen begon mijn achterstand plots snel terug te lopen. 4 minuten 30, 4 minuten, 3 minuten 30, 3 minuten, ... na 95km had ik nog amper 2 minuten 30 achterstand. Toeschouwers schreeuwden mij toe dat ik veel sneller aan het lopen was dan Glyva, en dat ondanks mijn aanhoudende maagproblemen. Zou het dan toch nog kunnen?<br /><br />Het heeft niet mogen zijn. Evgeni Glyva legde de laatste 5km af in 19 minuten. Blijkbaar had hij toch nog wat reserves over in de tank. Hij won de 32ste Nacht in 6h52'58". Ik zelf kwam enkele minuten later toe in 6h57'35", met een uitgeputte maag en benen die nog wel 100km verder konden lopen. Toch ben ik niet ontevreden over mijn wedstrijd. Ik liep eindelijk nog eens onder de 7 uren en hernieuw hiermee mijn 'A-statuut'. Ik behaalde mijn vierde opeenvolgende Belgische titel op de 100km. En ik ontdekte dat ik echt niet veel sportdrank nodig heb om een 100km te kunnen uitlopen zonder hongerklop. Alleen moet ik de volgende keer wat minder saus op mijn spaghetti doen!<br /><br /><a href="http://sites.google.com/site/kasperfotos12/nvv2011.wmv" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5620604288615657298" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEik2D7Wm1DtXRmWNKQwZAqgAc1xFqsk3HHGpfUbOLNDDQT-5w9xCDkZfpbjcXoAsWljotEi_GZf5i0vCQ8ig0n8WmjNznBDP7iT4n42nWB8jZt0hsIR7pQZnysddErE6lCio1CH5LYqUjRy/s400/nvv2011.jpg" style="cursor: pointer; height: 182px; width: 320px;" /></a><br /><div>Verslag van de Nacht van Vlaanderen 2011 (filmpje ~8Mb)</div>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5672832759272946387.post-31162258883632700542011-04-19T14:42:00.000-07:002011-04-24T10:44:09.796-07:00London Marathon 2011Het is precies een jaar geleden dat ik deze blog opstartte, ter gelegenheid van mijn nieuwe marathon PR van 2h20'16". Daarmee zou ik dit jaar bij de elite-lopers mogen starten. Dat was ons tenminste beloofd. Maar helaas pindakaas. Organisator David Bedford besliste om de voorwaarden voor de elite-lopers te verstrengen van 2h22' naar 2h18'. Daardoor zat ik op 17 april 2011 samen met een boel voormalige elite-lopers in mijn oude vertrouwde startbox der gewone stervelingen.<br />
<br />
Mijn marathon-voorbereiding verliep met hoogtes en laagtes. Tijdens de winter had ik aan mijn uithoudingsvermogen gewerkt tijdens heroische traingstochten door de Engelse modder en regen. Dat leidde me op 13 maart tot een comfortabele overwinning in the 6-uren wedstrijd van Stein met een afstand van 85,512km. Op snelheid trainde ik tijdens een tiendaags werkverblijf aan het California Institute of Technology, waar ik tweemaal daags 10.000m liep op een uitstekende tartanbaan. Aanvankelijk legde ik die af in minder dan 34 minuten, maar na een paar dagen werd dat 35, en uiteindelijk zelfs 36 minuten. Bij mijn terugkomst in Engeland twee weken geleden voelde ik me uiterst moe, zwak, en duizelig. Ik was waarempel overtraind!<br />
<br />
Na vier dagen volstrekte rust haspelde ik nog snel een paar kwaliteitstrainingen af om daarna direkt te taperen. Het hoeft dus niet te verbazen dat ik zondag jongstleden om 9h45' aan de startlijn in Greenwich stond vol twijfels. Toen ik 2 uur, 19 minuten en 45 seconden later de eindstreep overschreed was de ontlading dan ook des te groter.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu61srvSOtI70ZdXh1gP5rK_pwCrgkCkvdbQe6ld5egtMHhPQz-dAODyF8wdIdL1r-jU6dD1Zbd86UC2FR5gcXMS-Z3q7zUeJrtsRWxNwihS6wc7sffGuRVmy5HXmlRfWflQbZGzyGg4I/s1600/bbc.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu61srvSOtI70ZdXh1gP5rK_pwCrgkCkvdbQe6ld5egtMHhPQz-dAODyF8wdIdL1r-jU6dD1Zbd86UC2FR5gcXMS-Z3q7zUeJrtsRWxNwihS6wc7sffGuRVmy5HXmlRfWflQbZGzyGg4I/s320/bbc.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bibi op de BBC!</td></tr>
</tbody></table>Nochtans waren de omstandigheden en het wedstrijdverloop niet bepaald ideaal. Om te beginnen was het wel 20 graden warm, en dat is toch algauw een vijftal graden warmer dan de doorsnee marathonloper verlangt. Gelukkig ben ik een nogal zuiders type en had daarom niet teveel last van de hitte ;-) Erger was dat ik in tegenstelling tot vorig jaar, toen ik bijna de hele wedstrijd lang in het zog van andere atleten kon meelopen, deze keer het kopwerk in de tweede helft van de wedstrijd bijna helemaal alleen moest opknappen. Toen we het halve marathonpunt meer dan 20 seconden trager dan vorig jaar doorkwamen gaf ik eerlijk gezegd geen cent meer om mijn kansen op een tijd onder de 2h20'.<br />
<br />
Maar ik voelde me beresterk en besliste om de strijd niet op te geven. De volgende 10 mijl zette ik een tandje bij en verloor tot mijn grote verbazing bijna geen tijd op het PR-schema. De laatste 4km nam Steve Way over en moest ik alle zeilen bijzetten om mijn wagonnetje bij hem aan te haken. Nimmer ging ik zo diep als tijdens die eindfase van de marathon. Een ervaring die erg pijnlijk was maar terzelfdertijd ook -hoe zou ik het omschrijven?- aangenaam. Ik was toch wel blij dat ik na 42.195m mocht stoppen met lopen.<br />
<br />
Kan ik nog sneller dan 2h19? Ik denk het eerlijk gezegd wel. Maar eerst gaan we ons 100km blazoen wat oppoetsen.<br />
<br />
<table><tbody>
<tr><td valign="top"><br />
Split Time<br />
5K 00:16:17<br />
10K 00:32:41<br />
15K 00:49:08<br />
20K 01:05:38<br />
HALF 01:09:13<br />
25K 01:21:58<br />
30K 01:38:29<br />
35K 01:55:21<br />
40K 02:12:17<br />
FINISH 02:19:45</td> <td width="50"></td><td><br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiccYuBCy8ML_Vdq0I-vkmSO0sPCFFP-IZ__ZyPvzFgDy9GiTEhyphenhyphenMuOSrJ38jVv9ALxdA_H3hiybe6nS7HZkZAgs6zv0AMpg-ijCBXmxdgfNszAGB5AZuSJbzEI1hs_RsIjvf8CAlVTCJU/s1600/VLM2011.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiccYuBCy8ML_Vdq0I-vkmSO0sPCFFP-IZ__ZyPvzFgDy9GiTEhyphenhyphenMuOSrJ38jVv9ALxdA_H3hiybe6nS7HZkZAgs6zv0AMpg-ijCBXmxdgfNszAGB5AZuSJbzEI1hs_RsIjvf8CAlVTCJU/s320/VLM2011.jpg" width="212" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Puffen en blazen na 38km</td></tr>
</tbody></table></td> </tr>
</tbody></table>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5672832759272946387.post-70944260840652502082010-11-17T06:00:00.000-08:002010-12-14T07:18:50.599-08:00WK 100km 2010 (Gibraltar)Dit was het vierentwintigste wereldkampioenschap 100km ultralopen, maar het eerste dat officieel werd erkend door de IAAF. De afkorting 'IAAF' stond oorspronkelijk voor 'International Amateur Athletics Federation', en dat zullen we geweten hebben, want 'amateurisme' was het woord van de dag.<br />
<br />
Amateurisme, want de atleten werden al na 10 minuten de verkeerde kant opgestuurd door een slapende wegmarkeerder.<br />
<br />
Amateurisme, want de poging van de organisatie om deze blunder te corrigeren door de elfde ronde in te korten liep in het honderd waardoor enkele atleten twee ingekorte rondjes liepen en vervolgens gediskwalificeerd werden, wat de Russen hun derde plek in het Europese landenklassement kostte.<br />
<br />
Amateurisme, omdat de chipmatten niet goed werkten, waardoor mijn zeventiende doorkomst niet geregistreerd werd, en de Zweedse kampioene uiteindelijk zelfs een extra ronde moest lopen.<br />
<br />
Amateurisme ook van mezelf. Na maandenlang blessureleed was ik eindelijk weer in vorm, en tijdens de eerste 50km liep ik met de vingers in de neus samen met de latere wereldkampioen en de Europese zilveren medaillewinnaar. Ik voelde dat ik ruim onder de zeven uur zou uitkomen en begon hardop te dromen van een (Europese) medaille. Maar toen staken mijn eeuwige maagproblemen weer de kop op en na 60km moest ik kotsen, waarna ik 40km lang niets meer kon eten of drinken. Een halfuur verloren, 7h15', frisse benen. Bah.<br />
<br />
In plaats van het amateurisme van anderen te bekritiseren zou ik er beter aan doen om mijn eigen maag wat beter te trainen.<br />
<div style="text-align: left;"><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYXEDJgrGqXCJ9w0dRdWcVpHlN3Z09QzlatXWot84Wg0glkWfyfbxR9KBBFUXCqlKlUQPoIFhLmXezEvTTlgT-JwAuOmTmtj4h-hB0jHBG-eUXQgmossHRo16-3SfkjB1HG79mJI2TFWU/s1600/Gibraltar2010.png" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYXEDJgrGqXCJ9w0dRdWcVpHlN3Z09QzlatXWot84Wg0glkWfyfbxR9KBBFUXCqlKlUQPoIFhLmXezEvTTlgT-JwAuOmTmtj4h-hB0jHBG-eUXQgmossHRo16-3SfkjB1HG79mJI2TFWU/s320/Gibraltar2010.png" width="215" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Wereldkampioen Shinji Nakadai (117) en Europese zilveren medaillewinnaar Oleksandr Holovnytskyy (183).</span></td></tr>
</tbody></table></div>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5672832759272946387.post-65937988429791175322010-06-24T01:06:00.000-07:002010-06-26T00:56:56.985-07:00Nacht van Vlaanderen 2010Het zit me de laatste tijd niet mee. Ik ben al het ganse jaar in bloedvorm, maar kan deze door omstandigheden niet verzilveren. Een paar dagen voor het WK 24h in Brive werd ik ziek, en drie weken voor het Belgisch kampioenschap 100km raakte ik geblesseerd. Iets te enthousiast getraind waarschijnlijk. Op 30 Mei ging ik zoals elke zondag trainen met mijn loopkameraad Mark (2h28' op de marathon). We gaan dan doorgaans als gekken tekeer. Het trainingsrondje waar ik normaal op mijn eentje 2h over doe wordt met Mark vaak 10 minuten rapper afgehaspeld. Op 30 Mei ging dat zelfs 17 minuten sneller, een nieuw parcoursrecord. Moe maar voldaan ging ik terug naar huis, maar toen ik daar aankwam werd ik me plots gewaar van een scherpe pijn aan de buitenkant mijn linkerscheenbeen. De volgende dagen kon ik nauwelijks stappen. Een emailtje naar Jan Vandendriessche wees uit dat het om een ontsteking van de <i>tibialis anterior</i> ging. Een courante overbelastingsblessure die tot drie weken rust vraagt om volledig te herstellen. Lap, daar ging mijn Nacht.<br /><br />Maar na een weekje volstrekte rust en een bezoekje aan de dokter (in Belgie, want in het derde wereldland Engeland konden ze me niet helpen) ging het toch geleidelijk aan beter. Vol twijfels en met een bang hart besloot ik om toch te starten. Ik begon aan een tempo van 4'/km, maar moest al gauw vertragen teneinde mijn linker scheenbeen niet te overbelasten. Tot 60km liep ik met de handrem op en verliep de wedstrijd erg stroef. Toen liepen Nid Rumphakwaen en Jaroslaw Janicki van me weg en begon ik plots veel relaxter te lopen. Op 80km had ik bijna 5 minuten achterstand op Rumphakwaen en moest dus bijna een kilometer per uur sneller lopen dan hem om mijn nog Belgische title nog te kunnen verlengen. De volgende 10km waren mijn beste van de hele wedstrijd. Ik liep terug aan een tempo van meer dan 15km per uur en mijn achterstand smolt weg als sneeuw voor de zon. Na 92km most Rumphakwaen wandelen en kon ik het tempo terug wat laten zakken. Ik ben uiteindelijk nog redelijk fris toegekomen.<br /><br />Mijn eindtijd van 7h22' is op het eerste gezicht erg povertjes, maar daar had ik drie weken eerder voor getekend. Bovendien was deze ongetwijfeld de spannendste in dus ook de mooiste van mijn drie Belgische 100km titels. We mogen dus niet klagen. Jaroslaw Janicki finishte 12 minuten voor me en daar ben ik hem erg dankbaar voor, want anders zou ik de traagste winnaar geweest zijn in de 31-jarige geschiedenis van de Nacht van Vlaanderen. En dat soort records heb ik liever niet op mijn palmares.<br /><span class="left-caption"><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://sites.google.com/site/kasperfotos10/nvv.wmv"><img style="cursor: pointer; width: 320px; height: 182px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfxsQYrPlHJv8ShTJTvor_4yaNjXRVFrb1NJ-qalnyTI9Cc0XDVZp1AdUHEHZVLp5FATnAidiz59vOkyMjTKtfT-593KTaDoHlLI0OVb46rI5qSDKG35BJWJ1E4NTLEgIzpWom3_AIhIgF/s400/nvv.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5485643893594788082" border="0" /></a><br />Reportage Focus-WTV 20-06-2010 (~4Mb)<br /></span>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5672832759272946387.post-80899407926199262192010-05-25T13:37:00.000-07:002011-04-19T13:07:43.614-07:00WK 24h (Brive, FR)Eerst en vooral, de excuses:<br />
<ol><li>De 24h wedstrijd vond plaats minder dan drie weken na de marathon van London. Mijn hele voorbereiding was op de marathon gericht en ik had dus geen specifieke ultratraining achter de rug. Een experiment dus als het ware. Ik was wel volledig hersteld van de marathoninspanning.</li>
<li>Amper vier dagen voor de wedstrijd lag ik met 39 graden koorts in bed. Door een acute buikgriep kon ik drie dagen lang niet eten, en ik woog uiteindelijk nog maar 68 kilogram. Da's niet veel voor iemand van 1m90', en waarschijnlijk te weinig voor een uitputtingsslag zoals de 24h.</li>
<li>Ik train al een jaar zonder sokken. Dat gaat allemaal goed tot afstanden van 100km, maar verder dan dat is voor mij onbekend terrein. Omdat het weerbericht voor 13 en 14 mei regen voorspelde dacht ik het zekere voor het onzekere te nemen en toch een paar sokken aan te trekken.</li>
</ol><div>De wedstrijd zelf dan. Die kan het best samengevat worden in onderstaande grafiek:</div><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXWQSN8wyvBXIo0gMlwlKRbQF-W8yYEkjEL84gmpjXcZGbjRFTvh4qPM9JP7NlDlJBEZHKqCVjb3jApL-paH5FAE-yhyphenhyphen7PgCS9WshozdhCv_pR5Yl2lNDHAMAb4_8dvEqXyHHaT4iEVL8/s1600/Brive.png"><img border="0" height="270" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXWQSN8wyvBXIo0gMlwlKRbQF-W8yYEkjEL84gmpjXcZGbjRFTvh4qPM9JP7NlDlJBEZHKqCVjb3jApL-paH5FAE-yhyphenhyphen7PgCS9WshozdhCv_pR5Yl2lNDHAMAb4_8dvEqXyHHaT4iEVL8/s400/Brive.png" width="400" /></a><br />
<div>De eerste 15 uur liep ik aan een deftig tempo verder, mooi op schema om ruim boven de 240km te raken, want dat was het vooropgestelde doel. Wat de grafiek niet toont is dat mijn dijen al na 100km begonnen te verzuren, en dat ik geen minuut van de wedstrijd kon genieten. Het parcours was bochtig en overbevolkt, en ik liep me constant zenuwachtig te maken op de vele wandelaars die de binnenbochten versperden. Na 160km nam ik een <i>pitstop</i> om mijn voeten te laten behandelen, want die begonnen serieus te knellen in mijn schoenen. Bleek dat ik geen 10 maar 12 tenen had. 't Is te zeggen: er zaten twee blaren op mijn grote tenen ter grootte van... grote tenen. Soit, na een gedwongen pauze van 10 minuten om de averij op te lappen geraakte ik bijna niet meer recht uit mijn stoel en wist onmiddellijk dat het gedaan was met lopen. Ik heb de rest van de wedstrijd (8 uur) dan maar uitgewandeld, met een eervolle 205km als resultaat.</div><div><br />
</div><div>Conclusies:</div><div><ol><li>Een 24-uursloop is geen marathon. De twee disciplines zijn niet optimaal met elkaar te combineren. Ik weet dat ik in staat ben om een goede 24h te lopen, maar dan zal ik me specifiek op deze discipline moeten voorbereiden. Dat zou waarschijnlijk ten koste gaan van mijn prestaties op de kortere afstanden, en dat heb ik er (voorlopig) niet voor over.</li>
<li>Ik ben niet al te ontgoocheld over mijn tegenvallende resultaat. Gezien de drie bovenstaande excuses zat er waarschijnlijk niet meer in. Ik ben eigenlijk zelfs best wel trots dat ik ondanks de blaren, de vermoeidheid en de pijn toch geen seconde aan opgeven heb gedacht.</li>
<li>Het was indrukwekkend om de titanenstrijd tussen Shingo Inoue (273km) en Scott Jurek (266km) van nabij te aanschouwen. Terzelfdertijd is het bizar om te weten dat beide lopers niet kunnen tippen aan mijn marathon- en 100km-tijden.</li>
</ol></div><div>Dankwoord:</div><div>Het is vrijwel onmogelijk om 24h lang te lopen zonder de hulp van anderen. Daarmee bedoel ik niet alleen de tientallen vrijwilligers van de organisatie, die me een etmaal lang voorzagen van voedsel en drank, maar ook en vooral de Belgische equippe: André, Philippe-Michel, Magda en Greet. Bedankt!</div>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5672832759272946387.post-1116663363812238032010-04-28T05:25:00.001-07:002010-05-01T09:20:27.860-07:00London Marathon 2010Afgelopen zondag liep ik de Marathon van Londen in 2:20:16, goed voor een 20ste plaats (op 36000!). Volgend jaar mag ik bij de elite-lopers starten, naast mannen als Samuel Wanjiru en Abel Kirui. Ik zal niet langer een nummer, maar mijn naam op mijn borst dragen. Dit lijkt me een goede gelegenheid om een persoonlijke loopwebsite op te starten, waar ik voortaan korte verslagjes van mijn belangrijkste wedstrijden zal plaatsen.<br />
<br />
Die 2:20:16 was een verbetering met meer dan vier minuten van mijn persoonlijk record, dat ik twee jaar geleden liep, ook in Londen. Vorig jaar was ik geblesseerd en liep een ontgoochelende 2h30'. Dat blessureleed ligt gelukkig (definitief?) achter me, en ik vertrok dus vol goede moed op een -dacht ik- 'kamikaze missie' naar een eindtijd van 2h20'. Ik zat onmiddellijk in een leuk groepje elite-lopers die zich probeerden te plaatsen voor het Britse marathon-team voor de Europese kampioenschappen, waarvoor een kwalificatie-vereiste van 2h18' werd gehanteerd. We passeerden het halve marathonpunt in 1:08:52. Gezien het hoge aanvangstempo, dat ik overigens verbazend gemakkelijk aankon, verwachtte ik vroeg of laat de Man Met De Hamer tegen te komen. Misschien was de Man thuisgebleven ofwel was hij zijn Hamer vergeten mee te brengen, maar een echte inzinking heb ik nooit gehad, en uiteindelijk was dit zelfs een van mijn 'gemakkelijkste' marathons. Niettemin vertraagde ik toch een beetje in de tweede helft van de wedstrijd en na 40km had ik nog slechts een seconde voorsprong op mijn 2h20' schema. Op amper 70 meter van de finishlijn zag ik de chronometer onherroepelijk van 2:19:59 naar 2:20:00 tikken en overschreed de eindstreep met een luide vloek.<br />
<br />
Ik was aanvankelijk nogal ontgoocheld om die onnozele 16 seconden, maar raakte daar al snel overheen. Een 20ste plaats in de belangrijkste stadsmarathon ter wereld is immers niet slecht voor een volbloed amateur zoals ik. Op woensdag, amper drie dagen na de wedstrijd, kon ik alweer zonder problemen lopen. Ik ben dus opmerkelijk snel hersteld en kan dus zeker nog sneller. Misschien gebeurt dat al in September, in Berlijn.<br />
<br />
<table><tr><td valign="top"><br />
Split Time<br />
5K 00:16:09<br />
10K 00:32:34<br />
15K 00:48:59<br />
20K 01:05:22<br />
HALF 01:08:52<br />
25K 01:21:35<br />
30K 01:38:12<br />
35K 01:55:23<br />
40K 02:12:41<br />
FINISH 02:20:16<br />
</td> <td width="50"></td><td><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7wQuvPjxAoCLB0tTO9_bEZoSXEXigig-u9hHvpEJ7cELktf2bLKQ1q7G7M291d2S_6Bsy0bR3_sjGsYaEMei_J6GemzNjRD5CXsWMI7wwrsckJadGpILY0-Tha-olOO23UJTCjEtO01o/s1600/Screenshot-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7wQuvPjxAoCLB0tTO9_bEZoSXEXigig-u9hHvpEJ7cELktf2bLKQ1q7G7M291d2S_6Bsy0bR3_sjGsYaEMei_J6GemzNjRD5CXsWMI7wwrsckJadGpILY0-Tha-olOO23UJTCjEtO01o/s320/Screenshot-1.jpg" /></a><br />
</td> </table>Unknownnoreply@blogger.com