Waar waren we gebleven? O ja Texel dus. Ik reisde niet af naar de Waddeneilanden maar ik droeg wel mijn Texel t-shirt tijdens de halve marathon van Welwyn. Ja dat hebt u goed gelezen: een HALVE marathon. Mijn eerste dan nog ook, want behalve de 10 miles van De Haan meed ik de korte afstanden vroeger altijd als de pest. Maar ja, vrouwlief drong nogal aan om nog eens samen een wedstrijdje te lopen en bovendien viel er een geldprijs mee te verdienen, wat een grote zeldzaamheid is hier in Engeland. En zo kwam het dus dat ik op 22 maart aan de start stond van mijn allereerste halve marathon, met een redelijk povere conditie plus de algemene verwachting van stads- en clubgenoten dat ik met de vingers in de neus zou winnen. Noblesse oblige, en dus ging ik er algauw alleen vandoor, met alleen een zeker Tim Lawrence in mijn kielzog. Al snel herinnerde ik me waarom ik altijd een broertje dood heb gehad aan korte wedstrijden. Wat een nerveuze bedoening zijn die toch! Terwijl je in (ultra)marathons gewoon het moment afwacht waarop je moe wordt, krijg je in een korte wedstrijd nooit de kans om eens rustig te ademen. Aanvankelijk liep ik nog redelijk vlot uit op mijn dichtste tegenstander, maar na half koers begon ik het tekort aan conditie toch te voelen en uiteindelijk werd het nog redelijk spannend om alsnog als winnaar te finishen, in een tijd van 1h15'56". Een mager beestje vergeleken mijn vroegere prestaties, maar gezien mijn gebrek aan training en het niet al te gemakkelijke parcours ben ik er best wel tevreden mee. Bovendien kwam Jianmei een halfuurtje later binnen in een puike 1h48' wat bijlange niet slecht is na slechts een paar weken training. Ten slotte leverde de overwinning me nog £150 op ook. En zo werd het toch nog een leuke dag.
 |
| Bemerk het Zestig van Texel t-shirt! |
