- De 24h wedstrijd vond plaats minder dan drie weken na de marathon van London. Mijn hele voorbereiding was op de marathon gericht en ik had dus geen specifieke ultratraining achter de rug. Een experiment dus als het ware. Ik was wel volledig hersteld van de marathoninspanning.
- Amper vier dagen voor de wedstrijd lag ik met 39 graden koorts in bed. Door een acute buikgriep kon ik drie dagen lang niet eten, en ik woog uiteindelijk nog maar 68 kilogram. Da's niet veel voor iemand van 1m90', en waarschijnlijk te weinig voor een uitputtingsslag zoals de 24h.
- Ik train al een jaar zonder sokken. Dat gaat allemaal goed tot afstanden van 100km, maar verder dan dat is voor mij onbekend terrein. Omdat het weerbericht voor 13 en 14 mei regen voorspelde dacht ik het zekere voor het onzekere te nemen en toch een paar sokken aan te trekken.
De wedstrijd zelf dan. Die kan het best samengevat worden in onderstaande grafiek:
De eerste 15 uur liep ik aan een deftig tempo verder, mooi op schema om ruim boven de 240km te raken, want dat was het vooropgestelde doel. Wat de grafiek niet toont is dat mijn dijen al na 100km begonnen te verzuren, en dat ik geen minuut van de wedstrijd kon genieten. Het parcours was bochtig en overbevolkt, en ik liep me constant zenuwachtig te maken op de vele wandelaars die de binnenbochten versperden. Na 160km nam ik een pitstop om mijn voeten te laten behandelen, want die begonnen serieus te knellen in mijn schoenen. Bleek dat ik geen 10 maar 12 tenen had. 't Is te zeggen: er zaten twee blaren op mijn grote tenen ter grootte van... grote tenen. Soit, na een gedwongen pauze van 10 minuten om de averij op te lappen geraakte ik bijna niet meer recht uit mijn stoel en wist onmiddellijk dat het gedaan was met lopen. Ik heb de rest van de wedstrijd (8 uur) dan maar uitgewandeld, met een eervolle 205km als resultaat.
Conclusies:
- Een 24-uursloop is geen marathon. De twee disciplines zijn niet optimaal met elkaar te combineren. Ik weet dat ik in staat ben om een goede 24h te lopen, maar dan zal ik me specifiek op deze discipline moeten voorbereiden. Dat zou waarschijnlijk ten koste gaan van mijn prestaties op de kortere afstanden, en dat heb ik er (voorlopig) niet voor over.
- Ik ben niet al te ontgoocheld over mijn tegenvallende resultaat. Gezien de drie bovenstaande excuses zat er waarschijnlijk niet meer in. Ik ben eigenlijk zelfs best wel trots dat ik ondanks de blaren, de vermoeidheid en de pijn toch geen seconde aan opgeven heb gedacht.
- Het was indrukwekkend om de titanenstrijd tussen Shingo Inoue (273km) en Scott Jurek (266km) van nabij te aanschouwen. Terzelfdertijd is het bizar om te weten dat beide lopers niet kunnen tippen aan mijn marathon- en 100km-tijden.
Dankwoord:
Het is vrijwel onmogelijk om 24h lang te lopen zonder de hulp van anderen. Daarmee bedoel ik niet alleen de tientallen vrijwilligers van de organisatie, die me een etmaal lang voorzagen van voedsel en drank, maar ook en vooral de Belgische equippe: André, Philippe-Michel, Magda en Greet. Bedankt!
