1. Kwalificatie:
Het Engels kampioenschap 50km in Boddington van 26 juni fungeerde als één van de 18 selectiewedstrijden voor de finale in Assen. Amper acht dagen na het BK 100km in Torhout was het hier vooral zaak om de wedstrijd te winnen en was de eindtijd eigenlijk van ondergeschikt belang, ook al omdat het asfalt alweer smolt van de hitte. Toch werden de eerste 10km afgelegd in amper 34 minuten. Martin Matthews (lid van het Britse 100km team) bleek een taaie klant, want pas na 35km slaagde ik erin om hem eraf te lopen. De eindtijd was een teleurstellende 3h23', maar de kwalificatie was binnen en de opdracht dus volbracht. Bovendien ben ik nu de Engelse 50km kampioen, en dat als Belg!
2. Snelheidstraining:
De laatste vrijdag van juli wordt traditiegetrouw de '10 Miles van De Haan' georganiseerd, in de gemeente mijner ouders. Inschrijvingsgeld: 3 Euri! Langs één van de mooiste loopparcoursen die er zijn, over het strand en door het bos, liep ik constant aan de leiding, en kwam 52 minuten na het startschot als winnaar over de finish. Conclusie: de conditie is goed maar het parcours ongetwijfeld te kort.
3. Duurloop:
Op 6 augustus organiseerden Vincent Meers en Luc De Jaeger-Braet de eerste 'Belgian Coast Total Run', een vriendenloop van De Panne naar Knokke langsheen vrijwel de gehele Belgische kust. Een traject dat ik als kind van de Belgische kust al lang in mijn hoofd had zitten. Omdat het tempo me toch wat te laag lag, nam ik reeds na 15km in Nieuwpoort afscheid van mijn metgezellen, waaronder Papa Vermeesch. Marc Vandendriessche liep nog met me mee tot in De Haan (40km), maar de rest van de afstand legde ik alleen af. In totaal een afstand van 62km, en een initiatief dat voor mijn part volgend jaar herhaald mag worden, misschien als volwaardige wedstrijd.
4. Hoogtetraining:
Van 8 tot 11 augustus zat ik in het Oostenrijkse Obergurgl voor een wetenschappelijk congres over cosmogene nucliden geochronologie. 's Morgens vroeg, terwijl mijn collega's hun roes uitsliepen, trok ik er met een stafkaart op uit om een tweetal uur lang de bergen te verkennen. Trails zijn plezant, en ik loop in Engeland ook zelden op asfalt, maar het is eigenlijk toch een beetje Spielerei in vergelijking met een serieuze baan- of wegwedstrijd.
5. Baantraining:
Van 12 tot 17 augustus moest ik dan weer in Praag zijn voor het jaarlijkse Goldschmidt congres. Op Google Maps had ik al snel gezien dat de mooie loopparcoursen niet dik gezaaid zijn in de Tsjechische hoofdstad, en dus boekte ik mijn hotelkamer vlakbij de atletiekpiste van Spartak Praag. Tweemaal daags ('s morgens en 's avonds) legde ik er 25 rondjes (10.000m) af in aanvankelijk 34, later 35, en uiteindelijk zelfs 36 minuten. Alleen op de atletiekpiste lopen is afzien als de beesten, maar het werpt wel zijn vruchten af want ...
6. De wedstrijd zelf:
Op 20 augustus was het dus zover, dé 50km van Assen. Enerzijds een opwarmertje voor het WK 100km binnen drie weken, anderzijds ook een doel op zich wegens dat Belgische record. Aanvankelijk maakte ik me ernstige zorgen over het weer, want de temperatuur zou weer oplopen tot 24 graden. Maar uiteindelijk had ik dankzij het lommerrijke parcours niet al te veel last van de warmte. De tegenstand was niet van de poes. Alle continenten waren vertegenwoordigd (van Australië tot Afrika) en negen deelnemers hadden eerder dit seizoen reeds onder de 3h gelopen, waarvan eentje (de Zuidafrikaan Samuel Moleshioa) in maar liefst 2h44'.
Reeds in de eerste ronde snelden de vijf ingeschreven Afrikanen weg van de overige deelnemers. Ik liep toen op een zevende positie, achter de Japanner Kaito Iwayama en net voor de Amerikaan Joshua Ferenc. De eerste 25km liepen de Kenianen en Zuidafrikanen meer dan een kilometer per uur rapper dan ons, op weg naar een wereldtijd van rond de 2h45'. Maar toen stokte hun tempo, stabiliseerde hun voorsprong, en liep dan opeens snel terug. Na 30km viel Ferenc weg met krampen, terwijl de Iwanyama een demarrage plaatste. De Japanner nam echter nooit meer dan 100m voorsprong, en toen ik zag dat hij veel te weinig dronk wist ik dat ik hem vroeg of laat terug zou grijpen.
Claude Moshiywa, Eliya Mogoboya, en John Wachira zwalpten over de weg. Samuel Moleshioa gaf op. En zo schoof ik tijdens de voorlaatste ronde op naar de derde plaats. Onder impuls van een enthousiaste stadion-omroeper snelde ik bij het ingaan van de laatste ronde ook de Japanner voorbij en kwam na 2h57'23" in een nieuwe Belgische recordtijd over de finish. Het is eigenlijk jammer dat de wedstrijd niet nog 5km langer was geweest, want ik had op het einde best nog wel wat over en zou op basis van de rondetijden winnaar Eliot Kiplagat misschien vroeg of laat ook hebben ingehaald:
5km 10km 15km 20km 25km 30km 35km 40km 45km 50km
1. Eliot Kiplagat Biwott KEN 2:54:53
17:38 15:55 16:25 16:32 16:46 16:53 17:22 18:08 19:11 20:08
2. Pieter Vermeesch BEL 2:57:23
18:25 17:29 17:25 17:19 17:26 17:24 17:40 18:13 18:06 18:02
3. Kaito Iwayama JPN 2:59:12
18:07 17:26 17:34 17:34 17:23 17:18 17:22 18:22 18:14 19:57
Een podium met een Afrikaan, een Europeaan en een Aziaat op de drie schavotten. Ultralopen is een mondiale sport. Mijn eindtijd had ik enigszins verwacht, de zilveren medaille niet. Hopelijk is dit een voorsmaakje van wat ons te wachten staat binnen drie weken, op het WK 100km in Winschoten!
 |
| Foto: Erik Van Echten |
