Het plan was om een aanval te doen op mijn persoonlijk record. Stiekem hoopte ik om zo dicht mogelijk bij en eventueel zelfs onder de 6h40' te finishen. Daarvoor mochten mijn rondetijden niet boven de 96 seconden gaan. Al na 20km voelde ik dat dit moeilijk zou worden. Waar ik in Belves en Barry met sprekend gemak onder de 4'/km wist te blijven, kostte dit me in Deventer aanzienlijk meer moeite. Ondanks de uitstekende weersomstandigheden lag de atletiekbaan er erg nat bij, en zonder sokken kreeg ik na 30km last van schaafwonden. Driemaal moest ik aan de kant om mijn voeten te laten behandelen door Pieter Mans, die helaas wegens een blessure zelf niet kon meelopen. Een drama voor hem maar ook jammer voor mij, want een extra tempomaker ware nuttig geweest. Nu stond ik er helemaal alleen voor.
Na 50km kwam ik door in 3h21'13". Een nieuw PR was moeilijk maar nog steeds mogelijk, want ik voelde me nog best wel goed. Tussen 60 en 80km begon de vermoeidheid echter toe te slaan en verslapte mijn concentratie. Waar ik in het begin van de wedstrijd nauwgezet mijn rondetijden bijhield keek ik nu nog slechts sporadisch naar de klok. Mijn hoofd leek wel gevuld met watten en ik slaagde er niet in om mijn rondetijden te berekenen. Bizar. Ik wist wel dat ik trager aan het lopen was, maar ik had niet door precies hóe traag. Omdat alle andere deelnemers eveneens aanzienlijk langzamer werden bleef ik ze nog even frequent inhalen. Daardoor besefte ik niet dat mijn rondetijden op een bepaald moment opliepen tot bijna 2 minuten. Pas na 80km werd ik weer wakker, mede dankzij de aanmoedigingen van Robert Boersma, die eerder de 50km had gewonnen.
 |
| Een frisse bui en een mooie regenboog om de wedstrijd af te sluiten (foto Herman Huinink) |
Wat hebben we geleerd uit deze wedstrijd? Eerst en vooral dat het niet evident is om helemaal alleen onder de 7h te lopen. Zonder het ijkpunt van andere snelle lopers is het moeilijk om lange tijd een hoog tempo aan te houden. Ten tweede ben ik erg blij dat er in geslaagd ben om niet minder dan acht gelletjes binnen te werken (en te houden!) zonder misselijk te worden. Zonder die energie was ik er nooit ingeslaagd om zo sterk te finishen. En daarmee lijkt mijn grote pijnpunt uit het verleden definitief van de baan. Wat dit jaar betreft mag ik tevreden zijn. Het was in elk geval beter dan het rampjaar 2012, toen ik wegens blessure geen enkele wedstrijd uitliep. Thans voel ik me helemaal gezond en heb geen enkele last meer van heupen, schenen of pezen. Driewerf hoera!
 |
| Rondetijden (klik voor een groter beeld) |
